اعتیاد به گوشی های هوشمند با توانایی های شناختی پایین تر، خودکنترلی کمتر و رفاه روانی بدتر مرتبط است.
پژوهشگران مقاله‌ای که در مجله بین المللی تحقیقات محیطی و سلامت عمومی منتشر شده است دریافتند که استفاده مشکل ساز از گوشی هوشمند با عزت نفس پایین و همچنین پیامدهای شناختی منفی مرتبط است.
اکثر افرادی که در کشورهای صنعتی زندگی می‌کنند گوشی هوشمند دارند. ترس از بدون گوشی هوشمند ماندن «نوموفوبیا» شناخته می‌شود و به یک مشکل اجتماعی تبدیل شده است. تحقیقات نشان می‌دهد افرادی که اعتیاد به گوشی‌های هوشمند دارند بیشتر احساس تنهایی می‌کنند و مشکلات خودتنظیمی را تجربه می‌کنند. (خودتنظیمی توانایی نظارت و مدیریت حالات انرژی، عواطف، افکار و رفتارهای شماست.)
علاوه بر این، افرادی که اعتیاد به گوشی‌های هوشمند دارند، احتمالاً زمانی که استفاده از تلفن هوشمندشان محدود می‌شود، علائم ترک را تجربه می‌کنند. محققان رزا فابیو، آلسیا استراکوزی و ریکاردو لوفارو علاقه‌مند به بررسی رابطه بین استفاده از گوشی هوشمند و فقدان خویشتن داری بودند.
فابیو و همکارانش 111 شرکت‌کننده از سنین 18 تا 65 سال را به کار گرفتند. 28 درصد از شرکت‌کنندگان دانشجویان دانشگاه و 78 درصد کارگران بودند. داده‌های تلفن هر شرکت‌کننده از طریق «SocialStatsApp» که اطلاعاتی در مورد استفاده از برنامه‌های TikTok، Facebook، Instagram و WhatsApp ارائه می‌کند، بازیابی شد.
برای بررسی اعتیاد به گوشی هوشمند، از مقیاس نسخه کوتاه (SAS-SV) برای تعیین خطر اعتیاد و شدت هر شرکت کننده به گوشی هوشمند استفاده شد. شرکت‌کنندگان همچنین به موارد مربوط به نسخه کوتاه شاخص بهزیستی عمومی روانشناختی، مقیاس ترس از دست دادن و مقیاس اهمال کاری پاسخ دادند.
این پژوهش شامل سه مرحله پیش آزمون، مرحله آزمایشی و مرحله پس آزمون بود. برای مرحله پیش آزمون، فابیو و همکارانش میزان استفاده اولیه هر شرکت کننده از گوشی هوشمند خود را از طریق SocialStatsApp ارزیابی کردند. برای مرحله آزمایشی، به شرکت‌کنندگان دستور داده شد که استفاده از گوشی هوشمند خود را به یک ساعت در روز برای سه روز متوالی محدود کنند. برای مرحله پس آزمون، شرکت کنندگان اجازه داشتند به مدت هفت روز متوالی از گوشی‌های هوشمند خود به دلخواه خود استفاده کنند.
در روز قبل و بعد از مرحله آزمایشی، شرکت کنندگان از نظر حافظه کاری، توجه، کنترل اجرایی، زمان واکنش شنوایی، زمان واکنش بصری، توانایی مهار پاسخ حرکتی و بازداری رفتاری مورد ارزیابی قرار گرفتند.
نتایج نشان می‌دهد شرکت‌کنندگانی که سطوح بالاتری از اعتیاد به گوشی‌های هوشمند داشتند، درصد بیشتری از عدم انطباق داشتند. شرکت‌کنندگانی که سطوح بالاتری از اعتیاد به گوشی‌های هوشمند داشتند، در هر سه مرحله زمان بیشتری را صرف استفاده از تلفن‌هایشان کردند، حتی زمانی که در مرحله آزمایشی به آنها دستور داده شد که استفاده از تلفن هوشمند خود را محدود کنند.
همچنین نتایج نشان می‌دهد که شرکت‌کنندگان با سطوح بالاتر اعتیاد به گوشی‌های هوشمند در مقایسه با شرکت‌کنندگان با سطوح پایین‌تر اعتیاد به گوشی‌های هوشمند، حافظه کاری، زمان واکنش بصری، زمان واکنش شنوایی، توانایی مهار پاسخ حرکتی و بازداری رفتاری بدتری از خود نشان می‌دهند.
تفاوت معنی داری در عملکرد در این معیارها برای هر شرکت‌کننده بین مرحله پیش آزمون و مرحله پس آزمون وجود نداشت. در نهایت، شرکت‌کنندگانی که سطوح بالاتری از اعتیاد به گوشی‌های هوشمند داشتند، در شاخص بهزیستی عمومی روانشناختی نمره پایین‌تری و در مقیاس ترس از دست دادن و اهمال کاری نمره بالاتری کسب کردند.
فابیو و همکارانش استدلال می‌کنند که یافته‌های آنها نشان می‌دهد افرادی که سطح بالایی از اعتیاد به گوشی‌های هوشمند دارند، خودکنترلی کمتری نشان می‌دهند. خودتنظیمی ضعیف می تواند پیامدهای منفی بر زندگی روزمره افراد داشته باشد، مانند نقص در وظایف شناختی و زمان واکنش کندتر. محققان علاوه بر این بیان می‌کنند که افراد با سطوح پایین تر اعتیاد به گوشی‌های هوشمند درک بهتری از رفاه عمومی و کیفیت زندگی خود دارند، با توجه به اینکه این شرکت کنندگان رفتارهای اهمال‌کاری کمتر و ترس کمتری از طرد شدن از خود نشان دادند.
از محدودیت‌های این مطالعه این است که برخی از شرکت‌کنندگان اولیه وقتی متوجه شدند باید استفاده از تلفن هوشمند خود را به یک ساعت در روز برای سه روز متوالی محدود کنند، مطالعه را ترک کردند، بنابراین داده‌های افرادی که احتمالاً سطح بالایی از اعتیاد به گوشی‌های هوشمند دارند گم شده فابیو و همکارانش توصیه می‌کنند که تحقیقات آینده باید افرادی را که سطوح بالایی از اعتیاد به گوشی‌های هوشمند دارند و اثرات ترک آنها را بررسی کنند.
این مطالعه با عنوان: «استفاده نادرست از تلفن هوشمند منجر به نقص‌های خودکنترلی رفتاری و شناختی می‌شود».
نوشته های مرتبط