پژوهش‌های انجام شده دربارۀ تأثیر درمانِ تحریک الکتریکی مغز بر بهبود لکنت زبان
درمان با تحریک الکتریکی مغز TDCS
تحریک الکتریکی ضعیف نواحی مخصوص صحبت کردن در مغز ، می تواند سبب افزایش تأثیر گفتاردرمانی در افرادی شود که لکنت زبان دارند.
افرادی که دچار لکنت زبان هستند و روزانه تحریک الکترکی فرا جمجمعه ای با جریان مستقیم دریافت می کنند، عملکرد بهتری دارند.
این نتایج یافته‌های پژوهش‌هایی است که در انگلستان انجام شد. ترکیب تحریک الکتریکی مغز همراه با 5 جلسه گفتار درمانی، می تواند تأثیر قابل توجه و مداومی در ارتباطات اجتماعی این افراد داشته باشد.
ورزشکاران پیش تر، از TDCS برای بهبود حافظه ، یادگیری و خلاقیت خود استفاده کرده بودند و مطالعات بسیار و روز افزونی وجود دارند که نشان می دهند، تحریک عصبی می تواند علائم درد و افسردگی را از بین ببرد . همان طور که برای افراد دچار سکته در مهارت های گفتاری آن ها بسیار مؤثر بوده است.
بر اساس گزارش هایی که در سال 2018 در مجله Brain ، به چاپ رسید ، تأثیر تحریک الکتریکی در بهبود گفتار افرادی که ناهنجاری رشدی در گفتار و زبان دارند ، بیشتر از افرادی که لکنت ناشی از آسیب مغزی دارند، بوده است.
Rick Arenas پژوهشگر و سرپرست آزمایشگاه گفتار در دانشگاه New Mexico می گوید : «بسیار شگفت انگیز است که این تکنیک تأثیر قابل توجهی در درمان لکنت و مشکلات گفتاری دارد»
این پرسش پیش می آید که تحریک مغزی چه سازکاری دارد و چگونه اثر می کند ؟
پاسخ این پرسش هنوز نامعلوم است ، اما بر اساس نظر پژوهشگران، تحریک الکتریکی باعث افزایش و تقویت توانایی مغز برای خود سازماندهی است . بنابراین باعث تقویت ارتباطات جدیدی می شود که هنگام گفتار درمانی به وجود آمده اند.
مطالعه ای دربارۀ تأثیر تحریک الکتریکی بر بهبود گفتار توسط Gen Chesters (گفتار درمان گر دانشگاه آکسفورد) صورت گرفت . او 30 نفر را که لکنت زبان داشتند انتخاب کرد و سپس طی 5 روز متوالی از هر کدام خواست که با صدای بلند ، متنی را بخوانند و با سرعت نرمال گفتگو کنند . جلسات درمانی در هر روز 20 دقیقه طول می کشید . همه شرکت کنندگان کلاه مخصوص به ثبت نوار مغزی را می پوشیدند ، اما نصف آن ها تحریک را دریافت نمی کردند . Chester و شرکت کنندگان نمی دانستند که در واقع کدامیک از آن ها تحریک می شوند.
دستگاه TDCS تحریک الکتریکی ضعیفی را به افراد در قسمت قشر پیشانی سمت چپ مغز (ناحیه ای مربوط به تولید و برنامه ریزی گفتار ) القا می کرد.
تحریک الکتریکی تنها به میزان 1 milliamp وارد می شد . این مقدار جریان ، حتی برای روشن کردن یک LED نیز کافی نیست . اما همین جریان کم می‌تواند تفاوت زیادی ایجاد کند.
کاهش زیادی در شدت لکنت زبان افرادی مشاهده شد که تحریک الکتریکی دریافت کرده بودند. ۱ و 6 هفته پس از تحریک، دوباره تأثیر درمان، ارزیابی شد . در بهبودی آن ها کاهش ناچیزی در جنبۀ ارتباطات اجتماعی (بر اساس ابزاری که شرکت کنندگان خود را با آن محک می زدند)، ایجاد شده بود.
بنابراین Galletta و همکارانش نتایج را بسیار هیجان انگیز می دانستند . اما همچنان معتقد بودند پژوهشگران TDCS ، باید به مشکل لکنت زبان از دیگاهی فراگیرتر و همه جانبه بنگرند.
- Chester و همکاران او در دانشگاه آکسفورد، درحال برنامه ریزی برای یک مطالعه جامع تر هستند که معیارهای بیشتری در آن سنجیده می شود. آن ها در این مطالعه به مدت ۱۲ هفته ، هر جلسه 40 دقیقه گفتار درمانی و تحریک دو نیمکره مغز را انجام خواهند داد.
- در حالیکه پژوهشگران دانشگاه میشیگان ، طرحی متفاوت از محققان دانشگاه آکسفورد، انجام دادند Soo-Eun Chang و همکارانش، از TDCS high-definition، استفاده می‌کنند که الکترودهایی کوچکتر از یک سکه دارد تا 1.5 میلی آمپر جریان را در ناحیه ای از مغز که ناحیۀ حرکتی مکمل (supplementary motor area) نامیده می شود، القا کنند. Chang و همکارانش، قبل و بعد از جلسات درمانی، از بیمان اسکن مغزی fMRI می گیرند . هدف این مطالعه یافتن راهی برای افزایش اتصالات والگوهای ارتباطی مغز با TDCS است، که ممکن است به بهبود مداوم تر لکنت زبان کمک کند.
بر اساس این مطالعات و طبق نظر بسیاری از محققان و افراد درمان گر، تحریک الکتریکی مغز با جریان ضعیف می تواند در بهبود این ناهنجاری نقش شگرفی داشته باشد.
تهیه شده توسط کارگروه علوم اعصاب شاخه دانشجویی نقشه برداری مغز ایران
مدیریت ترویج و آموزش
نوشته های مرتبط