وقتی عاشق می‌شوید در مغزتان چه اتفاقی می‌افتد؟
تحقیقات چند دهه نشان داده است که عشق در مغز بروی نیاز‌های اساسی ما اثر می‌گذارد.
شما در این مواقع نمی‌توانید چیزی بخورید یا این‌که بخوابید و هنگامی‌که آن شخص با شما تماس می‌گیرد یا می‌خواهد شما را ببیند قلبتان تند‌تر از حالت عادی می‌زند و همه این علائم نشانه آشکاری است که شما عاشق شده‌اید.
اما زمانی‌که شما عاشق می‌شوید، چه اتفاقی در مغزتان می‌افتد؟ و چگونه مغز در طول زمان عاشقی تغییر می‌کند؟
دکتر استفانی کاچیوپو، عصب شناس و نویسنده می‌گوید: عشق یک ضرورت بیولوژیکی است و به اندازه ورزش، آب و غذا برای سلامتی ما لازم است و از دیدگاه عصب شناسی می‌توان گفت که عشق مغز را شکوفا می‌کند.
دو دهه تحقیق نشان داده است که وقتی صحبت از عشق شدید می‌شود، منظور همان عشقی است که وقتی صحبت از عاشقی می‌شود به آن فکر می‌کنیم و به گفته دکتر لوسی براون عصب شناس و استاد نورولوژی کالج پزشکی اینشتین در نیویورک، در این زمان بخش بسیار ابتدائی سیستم پاداش مغز که در مغز میانی قرار دارد، فعال می‌شود.
براون و همکاران او تصویر‌برداری تشدید مغناطیسی عملکردی (fMRI) را بر‌روی 10 زن و 7 مرد که شدیداً حس عشق شدید داشتند را انجام دادند، بر‌اساس نمرات آن‌ها، پرسشنامه‌ای با 14 سؤال در مقیاس عشق پر‌شور برای ارزیابی شناختی و عاطفی طراحی شده است که برای دهه‌های مختلف از آن استفاده شده است.
افرادی که در بالاترین محدوده از این ارزیابی قرار دارند دارای عشق بی‌پروا هستند و کسانی‌که در پایین‌ترین محدوده امتیاز قرار می‌گیرند مسلمأ هیجان خود را برای شریک زندگی خود از دست داده‌اند.
شرکت کنندگان در مطالعه براون به‌طور متناوب عکسی از معشوق خود و یک عکس از فردی آشنا را مشاهده کردند. شرکت کنندگان به‌هنگام مشاهده عکس شریک عشقی خود، فعال شدن مغز میانی را تجربه کردند، این بخش نیاز‌های اساسی مانند کنترل احساس تشنگی و گرسنگی را بر‌عهده دارد.
براون گفت: این ناحیه از مغز بلع و واکنش رفلکس را کنترل می‌کند. در‌حالی‌که ما اغلب فکر می‌کنیم که عشق یک حس سر‌خوشانه و پیچیده‌ای است. فعال‌سازی این بخش از مغز در هنگام عاشقی انگیزه‌ای برای برآوردن یک نیاز اساسی را کنترل می‌کند.
مطالعات fMRI دیگری که توسط Cacioppo انجام شده است، چگونگی تأثیر عشق بر مغز را نشان می‌دهد. تیم او دریافتند که 12 ناحیه مغز درگیر می‌شود تا مواد شیمیایی مانند هورمون دوپامین که مسئول احساس خوب و هورمون‌های اکسی توسین و آدرنالین را آزاد کنند که همه این‌ها باعث ایجاد حس سر‌‌خوشی می‌شود. یافته‌های او همچنین نشان داد که احساس عشق روی آمیگدال، هیپوکامپ و قشر جلویی مغز که رفتارهایی مانند لذت را کنترل می‌کنند نیز تأثیر‌گذار است. در اسکن‌های مغزی هنگام صحبت در‌مورد یکی از عزیزان به‌دلیل افزایش فشار خون این نواحی روشن می‌شود.
کاچیوپو بیان کرد در‌حالی‌که همه موارد بالا رخ می‌دهد اما، سطح هورمون سروتونین که در تنظیم اشتها و کنترل اضطراب مؤثر است کاهش می‌یابد. سطوح پایین سروتونین در میان افراد مبتلا به اختلالات اضطراب و وسواس فکری رایج می‌باشد.
او همچنین می‌گوید: دلیل این‌که افراد در مراحل اولیه عشق، دچار وسواس شده و به جزئیات خیلی اهمیت می‌دهند و ساعت‌ها درباره پیام معشوق خود فکر می‌کنند همین مورد است.
عشق قدیمی چه تأثیری روی مغز دارد؟
براون گفت، هنگامی‌که هیجان اولیه عشق جدید از بین رفت و تعهد شکل گرفت، مناطق فعال مغز نیز گسترش می‌یابند. در مطالعه‌ای که براون میان زوج‌هایی که تازه ازدواج کرده بودند انجام شد، دریافت که بخش‌های خارجی مغز که مسئول کنترل حرکت هستند، زمانی فعال می‌شوند که شرکت کنندگان به مدت طولانی به عکس شریک زندگی خود نگاه کنند.
براون می‌گوید: این ناحیه از مغز به‌شدت درگیر احساس دلبستگی است و به انسان و پستانداران این توانایی را می‌دهد که حتی با شرایط بد نیز کنار بیایند.
بین زوج‌هایی که 20 سال یا بیشتر ازدواج کرده‌اند، فعالیت عصبی در مناطق غنی از دوپامین مانند VTA مطابق با مطالعات احساس عشق در مراحل اولیه نشان داده شده است. در مطالعه‌ای که در سال 2012 انجام شد، فعالیت مغزی شرکت کنندگان در قسمت VTAدر پاسخ به تصاویر یک دوست صمیمی یا آشنا بسیار بیشتر از میزان پاسخ آن‌ها نسبت به تصویر همسرشان است. نتایج مطالعه نشان داد که فعالیت عصبی مشترک در چندین ناحیه از مغز اغلب مربوط به احساس دلبستگی به مادر می‌باشد، این نواحی شامل، پیشانی، لیمبیک و قسمت خارجی مغز می‌باشد.
عشق طولانی مدت همچنین عملکرد نواحی شناختی‌تر مغز را مانند شکنج زاویه‌ای یا بخشی که با عملکرد‌های پیچیده زبانی مرتبط است و سیستم عصبی آینه‌ای، منطقه‌ای که به شما کمک می‌کند تا اقدامات فردی را پیش‌بینی کنید، افزایش می‌دهد. کاچیوپو بیان داشت که این عملکرد در زوج‌هایی که در کار‌های کوچک مانند آشپزی به یکدیگر کمک می‌کنند، صادق است.
او گفت: افراد عاشق این ارتباط همزیستی را به لطف سیستم عصبی آینه‌ای دارند و به همین دلیل است که ما می‌گوییم برخی از زوج‌ها با‌هم بهتر رفتار بهتری دارند. "عشق ما را تیزبین و خلاق‌تر می‌کند"
آیا می‌توانیم ارتباطی را خارج از عشق پیدا کنیم؟
کاچیوپو گفت: انواع مختلفی از عشق وجود دارد که می‌تواند برای مغز ما مفید باشد.
یک مطالعه در سال 2015 در مجله Science نشان داد که نگاه متقابل، تأثیر عمیقی بر‌روی سطح اکسی توسین سگ‌ها و صاحبان آن‌ها دارد. سطح اکسی توسین در سگ‌های نر و ماده 130 درصد و در صاحبان نر و ماده آن‌ها 300 درصد افزایش یافته است.
مطالعات دیگر، از جمله بررسی سال 2020 در علوم اعصاب اجتماعی، نشان داد که تعامل چهره به چهره و چشم دوختن بین مادران و نوزادانشان، سیستم پاداش مغز را فعال می‌کند و حجم ماده خاکستری را در مادران افزایش می‌دهد، این علت به بهبود روابط مادران و فرزندانشان کمک می‌کند.
مطالعه‌ای در مجله علوم اعصاب شناختی، به رهبری کاچیوپو انجام شد که نشان می‌دهد عشق، علاقه شما را به دویدن، دوچرخه سواری، بافندگی و یا لذت از طبیعت که بر‌اساس فعال شدن شکنج زاویه‌ای مغز می‌باشد را افزایش می‌دهد، این منطقه فرایند‌های مربوط به زبان، پردازش اعداد، شناخت فضایی، بازیابی حافظه و توجه را مدیریت می‌کند.
کاچیوپو می‌گوید: شدت فعالیت بخش‌های مختلف مغز متفاوت است، عشق بین والدین و فرزندانشان، سگ و صاحبش، یا حتی عشق یک فرد به یک سرگرمی یا یک اشتیاق، می‌تواند متفاوت باشد.
برای مشاهده منبع کلیک نمایید.
نوشته های مرتبط