استرس با بدن چه می کند؟
ورزشکار حرفه ای بودن آسان نیست. نه تنها نیازهای بدنی بیشتر از آن چیزی است که بیشتر مردم می توانند تحمل کنند، بلکه ورزشکاران نیز در طول مسابقه با فشار روانی شدیدی مواجه می شوند. محققان توضیح می‌دهند که استرس چگونه بر سلامت جسمی و روانی تأثیر می‌گذارد و استراتژی‌هایی برای کاهش اثرات آن ارائه می‌کنند..
پیمایش در چالش‌های ورزش حرفه‌ای نه تنها مستلزم نیازهای جسمانی، بلکه فشارهای روانی هولناکی را بدنبال دارد. این واقعیت توسط اعجوبه تنیس، اما رادوکانو و فوتبالیست مارکوس راشفورد، که تجربیات خود از عواقب فیزیکی ناشی از استرس را به اشتراک گذاشتند، مطرح شد. پاسخ های فیزیولوژیکی به استرس را می توان از طریق آموزش ماهرانه تغییر شکل داد و واکنش های مثبت را در موقعیت های پرفشار پرورش داد.
به طور معمول، استرس نتیجه تبادل بین دو عامل است: تقاضاها و منابع. اگر فردی احساس کند که خواسته هایش بیشتر از آن چیزی است که می تواند تحمل کند، ممکن است در مورد یک رویداد استرس داشته باشد. بنابراین برای یک ورزشکار، خواسته ها شامل سطح بالایی از تلاش فیزیکی و ذهنی مورد نیاز برای موفقیت، سطح عدم اطمینان آنها در مورد رویداد یا شانس موفقیت آنها و هرگونه خطر بالقوه برای سلامتی (مانند آسیب) یا عزت نفس آنها است.
از سوی دیگر، منابع توانایی فرد برای رویارویی با این خواسته ها است. اینها شامل عواملی مانند سطح اعتماد، میزان کنترل آنها بر نتیجه موقعیت و اینکه آیا مشتاقانه منتظر رویداد هستند یا خیر، می شود.
هر تقاضا یا تغییر در شرایط جدید بر پاسخ مثبت یا منفی فرد به استرس تأثیر می گذارد. به طور معمول، هر چه فرد احساس کند منابع بیشتری برای مدیریت موقعیت دارد، پاسخ استرس او مثبت تر است. این پاسخ استرس مثبت به عنوان یک حالت چالش شناخته می شود.
اما اگر فرد احساس کند که خواسته های زیادی از او خواسته شده است، احتمال بیشتری دارد که پاسخ استرس منفی را تجربه کند - که به عنوان حالت تهدید شناخته می شود. تحقیقات نشان می‌دهد که وضعیت‌های چالش منجر به عملکرد خوب می‌شوند، در حالی که حالت‌های تهدید منجر به عملکرد ضعیف‌تر می‌شوند.
بنابراین در مورد رادوکانو، مخاطبان بسیار بیشتر، انتظارات بالاتر و رویارویی با حریف ماهرتر، ممکن است همه او را به این احساس واداشته باشد که خواسته های بیشتری از او خواسته شده است – اما او منابع لازم برای مقابله با آنها را نداشت. این باعث شد که او یک واکنش تهدید را تجربه کند.
استرس عملکردی برای ورزشکاران اجتناب ناپذیر است که ناشی از نیازهای فعالیت فیزیکی و ذهنی، عدم اطمینان و تهدیدهای بالقوه برای سلامت یا عزت نفس است. تأثیر متقابل بین تقاضا و منابع تعیین می کند که افراد چگونه به استرس پاسخ می دهند. حالت‌های چالشی که با اعتماد و کنترل درک شده مشخص می‌شوند، با عملکرد بهبودیافته همسو می‌شوند، در حالی که حالت‌های تهدید، همراه با تقاضاهای طاقت‌فرسا، منجر به پاسخ‌های استرس منفی می‌شوند.استرس بر تولید آدرنالین و کورتیزول تأثیر می گذارد، با یک حالت چالشی که عملکرد برتر ورزشی را تسهیل می کند، در حالی که یک حالت تهدید تصمیم گیری را مختل می کند و منجر به نتایج غیربهینه می شود.
با این اوصاف، اضطراب نیز یک تجربه رایج برای ورزشکاران زمانی است که تحت فشار هستند. اضطراب می تواند ضربان قلب و تعریق را افزایش دهد، باعث تپش قلب، لرزش عضلات و تنگی نفس و همچنین سردرد، حالت تهوع، درد معده، ضعف شود. اضطراب همچنین می تواند تمرکز و کنترل خود را کاهش دهد (مانند توانایی در حفظ آرامش) و باعث تفکر بیش از حد شود.
مدیریت استرس برای سلامت جسمی و روانی ورزشکاران بسیار مهم است. پاسخ های استرس مثبت را می توان از طریق زبان، تجسم و قرار گرفتن در معرض فشار رقابتی در طول تمرین پرورش داد. روانشناسان نقشی حیاتی در تغییر شکل ادراک ورزشکاران از پاسخ های فیزیولوژیکی ایفا می کنند و ضربان قلب افزایش یافته را به جای اعصاب به عنوان هیجان در نظر می گیرند.
پاسخ های استرس منفی می تواند برای سلامت جسمی و روانی مضر باشد و پاسخ های مکرر می تواند خطر بیماری قلبی و افسردگی را افزایش دهد و اهمیت دستیابی به مکانیسم‌های مقابله با استرس را برجسته می‌کند. تسلط بر واکنش‌های مثبت نسبت به استرس، به موفقیت‌های چشمگیر ورزشکاران کمک می‌کند و نقش مهمی در عملکرد چشمگیر آنها دارد.
برای مشاهده منبع کلیک نمایید.
نوشته های مرتبط