آیا شناسایی رشد بیش از حد ساختار کلیدی در مغز نوزادان میتواند از نشانه های اوتیسم باشد؟

 پژوهش های تازه رشد بیش از حد آمیگدال را در سال اول زندگی اثبات می کنند یعنی قبل از اینکه نوزادان بیشترِ نشانه‌ ها و سندروم های رفتاری مربوط به تشخیص اوتیسم را نشان دهند. این رشد بیش از حد ممکن است مختص اوتیسم باشد، همانطور که نوزادان مبتلا به سندرم X شکننده الگوی رشد مغزی متفاوتی را نشان می دهند.

آمیگدال ساختار کوچکی در اعماق مغز است که در تفسیر معانی اجتماعی و عاطفیِ ورودی هایِ حسی نقش دارد-از تشخیص احساسات در چهره تا تفسیر تصاویر ترسناکی که به ما دربارۀ خطرهای بالقوه در محیط اطرافمان خبر می دهد. از مدت ها قبل تصور می شد که آمیگدال در ایجاد اختلالات رفتار اجتماعی ،که  مشخصۀ اوتیسم هستند، نقشی اساسی دارد.

محققان مدت هاست که می دانند آمیگدال در کودکان مدرسه ای مبتلا به اوتیسم به طور غیر طبیعی بزرگ است، اما دقیقا مشخص نبود که این بزرگ شدن دقیقا در چه زمانی رخ می دهد.

در حال حاضر برای اولین بار محققانی از شبکه مطالعه تصویربرداری مغز نوزادان (IBIS) با استفاده از تصویربرداری رزونانس مغناطیسی (MRI) نشان دادند که آمیگدال در دوران نوزادی بسیار سریع رشد می کند. این رشد بیش از حد بین ۶ تا ۱۲ ماهگی، یعنی قبل از سنی که رفتارهای مشخص کننده اوتیسم به طور کامل ظاهر شوند، شروع می شود که امکان تشخیص زود هنگام این بیماری را فراهم می کند. کودکان مبتلا به اوتیسم از نظر اندازه رشد آمیگدال تفاوتی با اختلال رشد مغزی دیگر، یعنی سندروم X  شکننده، ندارند. در حالی که الگوی رشد مغزی آنها بسیار متفاوت است.

این پژوهش که در ژورنال روانپزشکی آمریکا، مجله رسمی انجمن روانپزشکی آمریکا، منتشر شده است نشان می دهد نوزادان مبتلا به سندروم X شکننده قبل از ۶ ماهگی اختلالات شناختی را نشان می دهند در حالی که نوزادانی که بعدها اوتیسم آنها تشخیص داده می شود در سن ۶ ماهگی هیچ اختلالی در توانایی های شناختی نشان نمی دهند. اما بین سنین ۶ تا ۲۴ ماهگی ، یعنی سنی که در این مطالعه اختلالات طیف اوتیسم تشخیص داده می شوند، به تدریج توانایی شناختی آنها کاهش یافته است. نوزادانی که به اوتیسم مبتلا می شوند ، در ۶ ماهگی تفاوتی در اندازه آمیگدال خود نشان نمی دهند. با این حال آمیگدال آنها بین ۶ تا ۱۲ ماهگی سریعتر از سایر نوزادان ( از جمله کودکان مبتلا به سندرم X شکننده و آنهایی که مبتلا به اوتیسم نیستند) شروع به رشد می کند و تا ۱۲ ماهگی به طور قابل توجهی بزرگ می شود. این بزرگ شدن آمیگدال تا ۲۴ ماهگی ادامه می یابد یعنی سنی که رفتارها ی مشخص کننده اوتیسم اغلب به خوبی مشهود هستند.

 مارک شن، استادیار علوم اعصاب و روانپزشکی در UNC Chapel hill و هیات علمی موسسه ناتوانی های رشدی کارولینا (CIDD) گفت: «ما همچنین دریافتیم که میزان رشد بیش از حد آمیگدال در سال اول با اختلالات اجتماعی  مرتبط است که کودک در دو سالگی نشان می دهد.»

“  هرچه امیگدال در دوران نوزادی رشد سریعتری داشت، وقتی یکسال بعد  کودک مبتلا به اوتیسم تشخیص داده می شد، مشکلات اجتماعی بیشتری را نشان می‌داد.»

پژوهشگران ۴۰۸ نوزاد را وارد مطالعه کردند، که شامل ۵۸ نوزاد با احتمال بالای ابتلا به اوتیسم (به دلیل داشتن خواهر یا برادر بزرگتر مبتلا به اوتیسم) و مدتی بعد اوتیسم آنها تشخیص داده شد، ۲۱۲ نوزاد با احتمال بالای ابتلا به اوتیسم که این بیماری در آنها ایجاد نشد، گروه کنترل شامل ۱۰۹ نوزاد با رشد معمول، و ۲۹ نوزاد با سندروم  X شکننده بودند. بیش از ۱۰۰۰ اسکن MRI در طول خواب طبیعی در سنین ۶،۱۲ و ۲۴ ماهگی به دست آمد.

بنابراین، چه چیزی ممکن است در مغز این کودکان محرک رشد بیش از اندازه مغز و به دنبال آن ابتلا به اوتیسم شود؟ دانشمندان کنار هم قرار دادن قطعه‌های این پازل را آغاز کردند.

پیش‌تر مطالعاتی که توسط تیم IBIS و دیگران انجام گرفته بود نشان داد در حالی که نواقص اجتماعیِ مشخصه گر اوتیسم  در سن ۶ ماهگی ظاهر نمی شود، کودکانی که به سمت ابتلا به اوتیسم می روند با مشکلاتی در زمینه توجه به محرک های محیطی بینایی در دوران نوزادی روبه رو هستند. نویسندگان این فرضیه را مطرح می کنند که این مشکلات اولیه در پردازش اطلاعات بینایی و حسی ممکن است فشار بیشتری به آمیگدال وارد کند که منجر به رشد بیش از حد آن می شود.

در مطالعاتی که در زمینه های دیگر روانپزشکی انجام گرفته (افسردگی و اضطراب) رشد بیش از حد آمیگدال با استرس مزمن مرتبط بوده است و این ارتباط ممکن است سرنخی را برای درک این مشاهده در کودکانی که بعدها به اوتیسم مبتلا می شوند، فراهم آورد.

جوزف پیون نویسنده ارشد، MD، استاد روانپزشکی و اطفال دانشگاه کارولینای شمالی در Chapel Hill اضافه کرد: « مطالعه ما زمان بهینه و مناسبی برای شروع مداخله و حمایت از کودکانی پیشنهاد می‌دهد که در معرض بیشترین خطر ابتلا به اوتیسم در سال اول زندگی خود  هستند. تمرکز بر آغاز مداخله ای قبل از ظاهر شدن علائم بالینی در نوزادان ممکن است سبب بهبود پردازش های بینایی و حسیِ دیگر حتی قبل از شروع نشانه های اجتماعی باشد».

منبع         

تهیه شده توسط: کارگروه نورولوژی و روانپزشکی

 شاخه دانشجویی نقشه برداری مغز ایران

مدیریت ترویج و آموزش

سرچ محتوا و ترجمه خبر: فاطمه نظری، دانشجو پزشکی عمومی دانشگاه علوم پزشکی ایران، همکار علمی کارگروه