افرادی با سن ۹۵ سال و بالاتر، به نظر ارتباطات مغز قوی‌تری دارند

با توجه به شیوع زوال عقل در سنین بالا، عموماً سالمندان و افراد نزدیک به سالمندی و بدون زوال عقل به‌طور‌کلی به‌عنوان مدل‌های پیری کامیاب و مقاوم در برابر کاهش شناختی مربوط به افزایش سن در نظر گرفته می‌شوند.

دکتر جیانگ می‌گوید: "ما می‌خواستیم ببینیم که آیا مورد به‌خصوصی در مورد اتصال عملکردی مغز افراد با سن ۹۵ سال و بالاتر وجود دارد که به آنها کمک ‌کند عملکرد مغز را در دهه‌ی یازدهم زندگیشان حفظ کنند؟!"

این تحقیق، که در NeuroImage منتشر‌شده‌است، ویژگی‌های عملکردی مغز را در این محدوده‌ی سنی با استفاده از MRI عملکردی در حالت استراحت، برای به تصویر کشیدن ویژگی‌های فعالیت عصبی در افراد صدساله و نزدیک به صد سال بررسی کرده است. این تحقیق بر اساس تحقیقات قبلی از این گروه که مشخصات ساختاری مغز افراد صدساله و نزدیک به صد سال را با استفاده از داده‌های CHeBA's Sydney Centenarian Study مشخص کرده، توسعه یافته است.

استادیار وی وِن، سرپرست گروه تصویربرداری عصبی CheBA گفت که ویژگی‌های عملکردی مغزهای بسیار پیر قبلاً ثبت نشده است. به گفته‌ی ویMRI عملکردی در حالت استراحت فرصتی بی‌سابقه‌ برای بررسی عملکرد مغز انسان و فعالیت عصبی در این گروه خاص از کهنسالان را در اختیار قرار‌می‌دهد.

این تحقیق ۵۷ فرد مسن در بازه‌ي سمی ۹۵ تا ۱۰۳ ساله را با ۶۶ شرکت‌کننده‌ی جوان‌تر و از لحاظ شناختی بدون اختلال با سن ۷۶ تا ۷۹ سال مقایسه کرده است.

دکتر جیانگ گفت: "یافته‌ها حاکی از آن است که در مقایسه با گروه کنترل، صدساله‌ها فعال‌سازی همزمان بیشتری را در سمت چپ و راست فرونتال-پریتال شبکه‌ی کنترل خود نشان دادند."

او گفت: "در افراد صد‌ساله و نزدیک به صد سال، این فعال‌سازی بهم پیوسته‌ی شبکه‌های کنترل جانبی فرونتال-پریتال به عملکردی بهتر در اعمال شناختی بینایی-فضایی کمک می‌کند."

پروفسور پرومیندر ساچدف، سرپرست CHeBA's Sydney Centenarian Study، می‌گوید این مقاله نمونه خوبی است از اینکه چگونه مطالعه‌ی صد‌ساله‌ها می‌تواند اسرار پیری کامیاب را آشکار سازد، و چگونه مغز با تغییرات وابسته به سن، خود را وفق می‌دهد و همچنان به خوبی در این افراد خاص به فعالیت ادامه می‌دهد.

این یافته‌ها بر نقش مهم شبکه‌های کنترل جانبی فرونتال-پریتال مغز در رابطه با سازگاری توانایی‌های شناختی فرد در پیری یا بیماری، معروف به ذخیره‌ی شناختی، تأكید داشتند.

مطالعات آینده می‌توانند مکانیسم‌های اساسی برای این ذخیره‌ی شناختی را بررسی کرده و ساز‌وکارهای درمانی ممکن را در برابر کاهش سن ایجاد کنند.

منبع: مدیکال اکسپرس