چگونه هوش مصنوعی و نوروساینس باعث پیشرفت یکدیگر می شوند؟
درکنار هم قرار گرفتن هوش مصنوعی (AI) و علوم اعصاب باعث ایجاد مزایایی در هر دو زمینه می شود.
چتان پاندارینات، مهندس پزشکی دانشگاه اِموری و موسسه فناوری جورجیا، بر آن است تا افرادی که از ناحیه دست فلج هستند بتوانند به وسیله یک بازوی رباتیک فعالیت های مورد نظر خود را انجام دهند؛ مثلا بتوانند به صورت کاملا طبیعی دست خود را دراز کرده و شی مورد نظر را در دست بگیرند. وی، در راستای رسیدن به این هدف، از نوارهای مغزی این افراد استفاده می کند. او نیز همانند بسیاری از محققان دیگر امید دارد تا بتواند الگوهای فعالیت های الکتریکی نورون ها را به هنگام تلاش های فرد برای به حرکت درآوردن بازوی خود شناسایی کند. شناسایی این الگوها کمک می کند تا دستورالعمل های لازم با دقت خوبی در پروتز مورد نظر اعمال شود.
وی تلاش می کند به کمک AI این مسئله چالش برانگیز را حل کند. در همین راستا، داده های ثبت شده از فعالیت های مغزی را به عنوان ورودی به یک شبکه عصبی مصنوعی می دهد و وظیفه یادگیری نحوه بازتولید داده ها را برای آن تعیین می کند. کامپیوتر باید بتواند ساختار اساسی موجود در داده ها را پیدا کند. از طرفی با این کار می توان رفتار کلی فعالیت نهایی ثبت شده را کنترل کرد. این کار دینامیک زمانی مغز- حالتی که الگوی فعالیت های عصبی از لحظه‌ای به لحظه دیگر تغییر می کند- را آشکار می کند و بدین ترتیب مجموعه ای دقیق تر از دستورالعمل ها برای حرکت بازو فراهم می گردد. به گفته پاندارینات "ما در حال حاضر می توانیم به طور دقیق، تقریباً در مقیاس میلی ثانیه، بگوییم که این حیوان در حال تلاش برای حرکت در یک زاویه مشخص است و این دقیقا همان چیزی است که ما باید برای کنترل یک بازوی رباتیک بدانیم".
تلاش پاندارینات تنها یک نمونه از تعامل رو به رشد AI و علوم شناختی است. در یک دهه گذشته، AI با توانایی خود در شناسایی الگو ها در بین مجموعه داده های بزرگ و پیچیده و تا حدی با تقلید از نحوه انجام محاسبات خاص توسط مغز موفقیت های چشمگیری به دست آورده است. شبکه های عصبی مصنوعی که مشابه شبکه های نورونی مغز هستند، به کامپیوترها این توانایی را داده‌اند که بتوانند تصویر یک گربه را از تصویر یک نارگیل تمیز دهند و یا در سناریوی هدایت خودروهای خودران، عابران پیاده را با دقت کافی شناسایی کنند و یا کلام گفتاری را تشخیص و پاسخ دهند. در حال حاضر، علوم شناختی از قدرت AI هم به عنوان الگویی برای توسعه و تست ایده ها در مورد چگونگی انجام محاسبات در مغز و هم به عنوان ابزاری برای پردازش مجموعه داده های پیچیده ای که محققانی همچون پاندارینات تولید می کنند استفاده می کند. پاندارینات معتقد است: "این فناوری در حال چرخش کامل است و برای درک مغز به کار گرفته می شود". این چرخه تقویت متقابل، احتمالاً ادامه خواهد داشت. همانگونه که AI دانشمندان علوم اعصاب را قادر می سازد تا بینش بیشتری در مورد نحوه انجام محاسبات در مغز کسب کنند، این تلاش ممکن است منجر به تولید ماشین هایی شود که می توانند هوشی شبیه هوش انسان کسب کنند.
نوشته های مرتبط