تأثیر ردیابی چشم در یادگیری و حافظه کودکان دارای اختلال یادگیری
معمولاً برای کودکانی که در جریان عادی یادگیری، در مدرسه مشکل دارند، کلاس های جبرانی بعد از مدرسه تبیین شده است تا با ارائه این شیوه مضاعف، یادگیری در دانش آموزان بهبود یابد. هدف این تحقیق ارزیابی شیوه ابداعی جدیدی است که با ردیابی چشم به عنوان شیوه جایگزین و اصلاحی آموزش مد نظر گرفته شده است.
مطالعات پیشین در حوزه آموزش ردیابی چشم نشان دادند که کودکانی که این سبک از آموزش را دریافت کردند در توجه و بازداری رفتاری خود بهبود نشان دادند. این تحقیق که با نمونه گیری تصادفی به دو گروه آزمایش و کنترل انجام شده است قصد دارد میزان افزایش یادگیری و حافظه را با استفاده از آموزش ردیابی چشم در کودکان مورد ارزیابی قرار دهد. 53 دانش آموز دبستانی با مشکلات مختلف اعم از (اختلالات طیف اتیسم، اختلال کمبود توجه/بیشفعالی، اختلال یادگیری ویژه، اختلالات زبان خاص و عملکرد ذهنی مرزی) انتخاب شده و به شکل تصادفی در یکی از دو گروه کنترل و شاهد قرار گرفتند. در کلاس اصلاحی مدرسه آنها از نظر حافظه و یادگیری توسط فهرست هنگ کنک و آزمون یادگیری مورد سنجش قرار گرفته و مجدداً پس از 8 ماه آموزش مورد ارزیابی و سنجش قرار گرفتند. 20 جلسه موازی به صورت هفتگی، هر جلسه حدوداً 50 دقیقه برای هر گروه ارائه شد. نتایج تحقیق نشان داد که کودکانی که آموزش ردیابی چشم را دریافت کردند، بهبود قابل توجهای را در حافظه نشان دادند. همچنین، این گروه به نسبت گروه شاهد یادگیری سریعتری را از خود نشان دادند. با اینوجود، هر دو گروه بهبود قابل توجهای را در توانایی خواندن خود بارز نمودند. در مجموع میتوان اینگونه نتیجه گرفت که آموزش ردیابی چشم ممکن است شیوه آموزش موثری برای تقویت یادگیری و حافظه در کودکان با مشکلات یادگیری محسوب گردد.
نوشته های مرتبط