رشد شنوایی شامل تغییرات سیستم عصبی محیطی و مرکزی در مسیرهای شنوایی است که به طور طبیعی و در اثر تحریک روی می دهد. سیر رشد انسان دهه ها طول می کشد و با استفاده از سایکو فیزیک رفتاری و همچنین اندازه گیری های فیزیولوژیک از طریق تصویربرداری عصبی می تواند مطالعه شود. سیستم شنوایی فضایی ادارکی به وجود می آورد که اطلاعات را از اشیاء و گروه ها می گیرد و صداها را تفکیک می کند و به آنها معنا می بخشد، همچنین امکان دسترسی به ابزارهای ارتباطی مانند زبان را فراهم می کند. سیگنال های شنیداری در مجموعه مراحل مختلف تحلیلی از پردازش داده‌های پیرامونی گرفته تا مرکزی پردازش می‌شوند. کد گذاری اطلاعات مربوط به ویژگی‌های صدا از جمله فرکانس، شدت، بلندی صدا و منبع صدا در سکوت و در صورت وجود پوشاننده ها مطالعه شده است. در موارد پردازش صدا در حضور موارد پوشاننده توانایی سیستم شنوایی در تحلیل صحنه مؤثر است. در حالی که برخی از توانایی های اساسی از بدو تولد به خوبی رشد کرده اند، تکامل شنیداری تا سال های نوجوانی به صورت مداوم ادامه دارد. این تکامل در مسیرهای شنوایی نیز روی می‌دهد. تغییرات غیرشنیداری (توجه، حافظه و شناخت) در رشد شنوایی نقش مهمی دارد. انطباق پذیری سیستم شنوایی در پاسخ مناسب به محرک های جدید یکی از ویژگی های مهم رشد در سراسر سیستم عصبی است که به عنوان انعطاف پذیری عصبی شناخته می شود.
نوشته های مرتبط