کودکان مبتلا به ADHD از نظر ژنتیکی با افرادی که در بزرگسالی این بیماری در آنها تشخیص داده می‌شود، تفاوت دارند
کودکان مبتلا به ADHD همپوشانی ژنتیکی بالاتری با طیف اختلال اوتیسم دارند در حالی که بزرگسالان مبتلا به ADHD همپوشانی ژنتیکی بالاتری با افسردگی دارند.
کودکان مبتلا به ADHD همپوشانی ژنتیکی بالاتری با طیف اختلال اوتیسم دارند در حالی که بزرگسالان مبتلا به ADHD همپوشانی ژنتیکی بالاتری با افسردگی دارند.پنج درصد از تمام کودکان مدرسه‌ای در دانمارک علائم ADHD را نشان می‌دهند. برای بزرگسالان حدود سه درصد است.ADHD یک اختلال عصبی رشدکننده است که در دوران کودکی شروع می‌شود.
دو سوم کودکانی که ADHD تشخیص داده می‌شود همچنان در بزرگسالی به ADHD مبتلا هستند. در موارد دیگر، ADHD تا بزرگسالی تشخیص داده نمی‌شود.محققان پروژه ملی روانپزشکی iPSYCH تفاوت‌های ژنتیکی بین افرادی که در دوران کودکی تشخیص‌داده‌شده‌اند و افرادی که در بزرگسالی تشخیص‌داده‌شده‌اند را بررسی کرده‌اند.
پروفسور دیته دمونتیس که مسئول این مطالعه است، می‌گوید: ما متوجه شدیم که ساختار ژنتیکی بسته به اینکه در چه سنی بیماری ADHD در شما تشخیص داده می‌شود، متفاوت است.
بیش‌فعالی کمتر در بزرگسالان
تقریباً 74 درصد از ریسک ابتلا به ADHD ناشی از ژنتیک است. ژنتیکی که باعث ADHD می‌شود «چندژنی» است، به این معنی که ADHD توسط چندین گونه ژنتیکی در ژنوم ایجاد می‌شود که هر کدام اندکی در خطر ابتلا به این بیماری نقش دارند. ساختار ژنتیکی اصطلاح کلی برای همه انواع ژنوم‌هایی است که موجب ایجاد ADHD می‌شوند.
در مطالعه جدید، محققان ساختار ژنتیکی هم کودکان مبتلا به ADHD و هم بزرگسالان تشخیص‌داده‌شده با ADHD را تجزیه‌وتحلیل کردند. افراد مبتلا به ADHD را در کودکی و افرادی که در بزرگسالی مبتلا به ADHD تشخیص‌داده‌شده بودند، تجزیه‌وتحلیل کردند.
با مقایسه این نتایج با نتایج سایر مطالعات ژنتیکی در مقیاس بزرگ در مورد اوتیسم و افسردگی، محققان دریافتند که ساختار ژنتیکی در کودکان مبتلا به ADHD با اوتیسم به طور قابل‌توجهی بیش از معماری ژنتیکی افرادی که در بزرگسالی تشخیص داده شده‌اند همپوشانی دارد.
از سوی دیگر، برای افرادی که در بزرگسالی مبتلا به ADHD تشخیص‌داده‌شده‌اند، ساختار ژنتیکی با ژنتیک افسردگی به‌مراتب بسیار بیشتر از کودکانی که با ADHD تشخیص‌داده‌شده‌اند همپوشانی دارد. این بدان معناست که ریسک ابتلا به افسردگی در بزرگسالانی که مبتلا به ADHD تشخیص داده می‌شوند، تا حدی به دلیل عوامل خطرزای ژنتیکی، بیشتر است.
محققان همچنین دریافتند که ساختار ژنتیکی افرادی که در بزرگسالی مبتلا به ADHD تشخیص داده شده‌اند، نسبت به افرادی که در دوران کودکی مبتلا به ADHD تشخیص‌داده‌شده‌اند، دارای مقدار کمتری از انواع ژنتیکی دخیل در مشکلات بی‌توجهی و بیش‌فعالی هستند.
دیته دمونتیس توضیح می‌دهد که"به‌عبارت‌دیگر، افرادی که در بزرگسالی مبتلا به ADHD تشخیص داده می‌شوند، عموماً از نظر ژنتیکی کمتر مستعد بیش‌فعالی و بی‌توجهی هستند". این نتیجه ممکن است به توضیح این مسئله کمک کند که چرا زمان تشخیص برای این گروه خاص از افراد مبتلا به ADHD دیرتر رخ‌داده است.
به‌طورکلی، این نتایج نشان می‌دهد که تفاوت‌هایی در ساختار ژنتیکی زمینه‌ای ADHD بسته به زمان تشخیص وجود دارد. نتایج این مطالعه اطلاعات جدیدی را در این باره به ما می‌دهد که بسته به زمانی که ADHD تشخیص داده می‌شود، ریسک ژنتیکی بروز سایر بیماریهای که فرد دارد، افزایش پیدا می‌کند.
نوشته های مرتبط