داروهای رایج برای درمان ام اس، اینترفرون ها، عودهای بیماری و کم شدن عملکرد حرکتی را درمان می کنند. تصور می شد که اینترفرون بتا، که مولکول های پیش التهابی را کاهش می دهد و حتی تولید گونه های ضد التهابی را در بیماران ام اس افزایش می دهد. اما گزارش های حاضر حاکی از این است که این مولکول اتصال سه جزء روی، پپتید C و آلبومین به گلبول های قرمز را کاهش می دهد.
در سراسر دنیا 2.8 میلیون نفر به بیماری ام اس مبتلا هستند. ام اس یک بیماری خود ایمنی است که به غلاف های میلین آسیب می رساند و منجر به اختلال در سیگنال دهی عصبی می شود. افراد مبتلا به این بیماری معمولاً درد، بی حسی و مشکلات حرکتی دارند و به مرور زمان علائم بدتر می شوند.
آدنوزین تری فسفات (ATP) و نیتریک اکسید (NO) در خون و ضایعات مغزی افراد مبتلا به ام اس زیاد هستند و سلول های سازنده میلین به این مولکول ها حساس اند. گلبول های قرمز توانایی آزاد سازی NO را دارند همچنین می توانند با آزاد کردن ATP تولید نیتریک اکسید را در پوشش رگ های خونی تحریک کنند. سپس NO می تواند به عصب های بیماران مبتلا به ام اس آسیب برساند. روی، پپتید C و آلبومین می توانند به گلبول های قرمز بچسبند. به این دلیل که اینترفرون بتا می تواند با روی اتصال برقرار کند به نظر می رسد این دارو با جذب روی می تواند به این بیماران کمک کند اما به پژوهش های بیشتری در این زمینه نیاز است.
نوشته های مرتبط