مغز تعداد زیادی سلول‌عصبی (نورون) کوچک دارد که پردازش اطلاعات شنیداری بر عهده آنها است. سیگنال ها با عبور از مسیرهای شنیداری مختلف به صداهایی رمزگشایی می شوند که برای ما آشنا و معنادار هستند. زمانی که پره های مویی حلزون گوش، اندامی شبیه صدف در گوش داخلی، سیگنال‌های الکتریکی را به عصب شنوایی ارسال می کنند، این تکانه‌ها به مرکز شنوایی مغز منتقل می‌شوند.
در قشر شنیداری، گروه های مختلفی از نورون ها تکانه ها را دریافت می کنند و آنها را به زبانی که برای مغز قابل فهم باشد ترجمه (تبدیل) می کنند. این ترجمه سبب می‌شود صداهایی که دریافت می‌کنیم را آگاهانه درک شوند
قشر شنیداری (بخش شنیداری مغز)
به طور کلی تبدیل و پردازش صدا در سه سطح در مغز انجام می شود: به عنوان بازتاب، در قشر شنوایی و در سایر نواحی مغز
به این ترتیب، ورود پیام قبل از هر چیز یک بازتاب(رفلکس) در مغز ما ایجاد می کند که به بلند کردن یا چرخاندن سر می انجامد. پس از آن، پردازش در قشر شنوایی انجام می گیرد، جایی که صدا به طور آگاهانه درک می شود. سایر قسمت های مغز به بیداری ادراک کمک می کنند و سپس صدا را با ارتباط یافتن به مواردی که از قبل در حافظۀ ما وجود دارند، تشخیص می دهند. به دنبال آن، یک پاسخ ارادی مناسب داده می شود.
پردازش محتویات صدای رمز گذاری شده در مسیر شنیداری اولیه شروع می شود. پیام از طریق این مسیر از حلزون گوش به نواحی حسیِ لب گیجگاهی با نام قشر شنیداری منتقل می شود.
برخلاف مسیر شنیداری اولیه، مسیرهای شنوایی دیگر انواع پیام های حسی را پردازش می کنند. عملکرد اصلی این مسیرها این است که نوع پیام حسی‌ای را انتخاب کند که نخست باید روی آن کار کند. برای مثال، هنگام خواندن روزنامه یا گوش دادن به رادیو، این سیستم سبب می‌شود فرد روی مهمترین کار تمرکز کند.
نوشته های مرتبط