اثرات تجمعی ضربان دو گوش تتا بر قدرت مغز و اتصال عملکردی
محرک‌های دیداری-شنیداری با فرکانس خاص می‌توانند باعث نوسان امواج مغز در همان فرکانس شوند که به آن همگام‌سازی امواج مغز نیز می‌گویند. یکی از روش‌های آموزش مغز از طریق سیستم شنوایی، ضربان‌های دو گوش (Binaural beats) است. ضربان دو گوش، دو نوای ریتم‌دار با فرکانس‌های کمی متفاوت هستند که به‌طور جداگانه به هر گوش ارائه می‌شود. مغز یک سیگنال موهوم با فرکانس اختلاف دو نوای اعمال‌شده را درک و در آن فرکانس نوسان می‌کند.
در این مقاله پروتکلی را برای بررسی این موضوع که آیا ضربان‌های دو گوش می‌توانند قدرت و اتصال مغز را تغییر دهند، پیشنهاد می‌کنیم. همچنین این سوال را بررسی می‌کنیم که چگونه طولانی‌شدن محرک‌های ذکر شده می‌توانند بر نتایج تأثیر بگذارند.
پانزده شرکت‌کنندۀ سالم در این مطالعه شرکت کردند و سیگنال‌های EEG آنها در حین ارائۀ تن‌های سینوسی 200 و 207 هرتز، به‌ترتیب به گوش چپ و راست ثبت شد. در مجموع 9 دقیقه ضربان دو گوش به سه بلوک 3 دقیقه‌ای تقسیم شدند که با 1 دقیقه نویز صورتی از هم جدا شدند تا از عادت کردن مغز به محرک‌ها جلوگیری کنند. نتایج ما نشان داد که 3 دقیقه ضربان دو گوش 7 هرتز (200-207) برای همگام‌سازی مغز کافی نیست، اما اعمال 6 دقیقه تحریک می‌تواند قدرت نسبی را در لوب گیجگاهی و جداری تغییر دهد. قرار گرفتن بیشتر از 9 دقیقه در معرض محرک‌ها نیز می‌تواند شبکۀ مغز را تغییر دهد، که این مسئله به‌وسیلۀ نظریۀ گراف ارزیابی شد.
به‌طور کلی نتایج این پژوهش نشان می‌دهد که طولانی‌شدن مدت ضربات دو گوش و همچنین ارائۀ نویز به‌طور متناوب برای جلوگیری از عادت‌کردن مغز به سیگنال، منجر به بهبود اتصال و همگام‌سازی امواج مغز در باند تتا می‌شود.
این پژوهش با استفاده از خدمات آزمایشگاه ملی نقشه برداری مغز انجام شده است و در سال 2018 در Biomedical Signal Processing and Control به چاپ رسیده است.
اسامی پژوهشگران:
تیرداد سیفی اعلاء
محمد علی احمدی پژوه
علی مطیع نصرآبادی
نوشته های مرتبط