فعالیت مغزی میتواند موفقیت در درمان افسردگی را پیش بینی کند
تیم تحقیقاتی بیمارستان McLean و دانشکده پزشکی دانشگاه هاروارد معتقدند که موفق به کشف روشی برای پیشبینی وضعیت درمان بیماران مبتلا به افسردگی، حتی پیش از آغاز درمان شدهاند.
تیم تحقیقاتی بیمارستان McLean و دانشکده پزشکی دانشگاه هاروارد معتقدند که موفق به کشف روشی برای پیشبینی وضعیت درمان بیماران مبتلا به افسردگی، حتی پیش از آغاز درمان شدهاند.
نشانگرهای خاصی در مغز میتوانند به پزشکان در تعیین میزان پاسخ افراد (بالا یا پایین بودن) به درمانهای افسردگی، کمک کنند.
یکی از محققین میگوید: ما میتوانیم سطح پاسخ بیماران به داروهای ضد افسردگی را با استفاده از میزان فعالیت بخشrostral anterior cingulate cortex (ACC) مغز، که با استفاده از الکتروانسفالوگرام (EEG) مشخص میشود، پیشبینی کنیم.
فعالیت در این ناحیهی خاص از مغز، میتواند احتمال پاسخ به درمان در بیماران افسردگی را بیش از تمام روشهای پیشین پیشبینی کند.
برای این مطالعه، تیم بر اساس پژوهشهای قبلیاش مشغول به کار شد، پروژهای که نشان میداد ثبت EEG در ناحیهی رسترال ACC میتواند پاسخ نهایی را پیشبینی کند. در مطالعهی قبلی، مشاهده کرده بودند که هرچه سطح فعالیت مغزی پیش از آغاز درمان، بیشتر بود، پاسخ کلینیکی نهایی ماهها بعد بهتر میشد.
برای این مطالعه، بیش از 300 بیمار در 4 مرکز در ایالات متحده، مورد آزمایش قرار گرفتند، و برای گروه درمان از سرترالین استفاده شد. آنها نشان دادند که مارکر فعالیت ناحیه رسترالACC توانسته پاسخ به درمان را 8 هفته زودتر پیشبینی کند، حتی هنگامی که کنترل آماری برای متغیرهای کلینیکی و دموگرافیک از قبل به پاسخ درمان، لینک شده بود. برای کسانی که مارکر در مورد آنها شانس زیادی پیشبینی کرده بود، پزشک می توانست به بیماران بگوید که آنها شانس زیادی برای بهبود از طریق مداخله پزشکی دارند، و باید به درمان ادامه دهند یا برعکس.
خیلی زود محققان اعمال این روش روی بیماران بیمارستان مک لین را آغاز کردند، تا بتوانند پیشبینی کنند که آیا این درمانها میتوانند به بهبودی منتج شوند یا خیر. هدف آنها برای آینده این است که بتوانند با استفاده از این روش و روشهای قبلی، پیشبینی کنند که داروی A روی بیمار پاسخ مناسب ایجاد خواهد کرد، اما داروی B موثر نخواهد بود.
همچنین اگر مارکر ACC به خوبی پاسخگو باشد، محققان میتوانند در آینده روشهایی را طراحی کنند که با افزایش فعالیت این ناحیه، احتمال پاسخگویی به درمان را در این بیماران افزایش دهند. آنها امیدوارند بتوانند این فرضیهها را با آزمایش روی بیماران دچار افسردگی شدید، بیازمایند.
منبع: مدیکال اکسپرس
نوشته های مرتبط