نحوه واکنش مغز والدین به محرک های کودکان
وقتی والدین از لحاظ فیزیکی با هم هستند، در فعالیت قشر جلوی مغز به صدای گریه نوزادشان واکنش‌های مشابه بیشتری نسبت به زمانی که از نظر فیزیکی از هم جدا شده بودند، دارند.
محققان مطالعه‌ای انجام دادند که فعالیت مغزی 24 زوج متاهل در سنگاپور را تجزیه و تحلیل کردند تا چگونگی تأثیر حضور فیزیکی همسران بر پاسخ‌های مغزی آنها به محرک‌های نوزاد، به ویژه گریه را بررسی کنند. این تحقیق بر روی قشر جلوی مغز متمرکز شد، منطقه ای که با رفتارهای پیچیده و حالات عاطفی مرتبط است.
این مطالعه محققان از طیف‌سنجی مادون قرمز نزدیک (fNIRS) نشان داد زمانی که زوج ها با هم بودند، در مقایسه با زمانی که از هم جدا می‌شدند، شباهت بیشتری در پاسخ‌های مغزشان به محرک‌های نوزاد وجود داشت. این اثر همگام سازی منحصراً در زوج های واقعی مشاهده شد و شرکت کنندگان به طور تصادفی همسان نبودند. این مطالعه نشان می‌دهد که وقتی زوج‌ها از نظر فیزیکی با هم هستند، هماهنگی بیشتری در مکانیسم‌های کنترل توجه و شناختی آنها در طول فرزندپروری وجود دارد که نشان‌دهنده هماهنگی بیشتر با احساسات و رفتارهای یکدیگر است.
نویسنده ارشد این مطالعه، استادیار NTU، جیانلوکا اسپوزیتو، تاکید کرد که زوج‌هایی که زمان کمتری را در کنار یکدیگر می‌گذرانند، ممکن است در درک دیدگاه‌های یکدیگر دچار مشکل شوند، که به طور بالقوه کیفیت مراقبت والدین را تضعیف می‌کند. ارتباط این مطالعه در شیوع COVID-19 گسترش می‌یابد، و این فرصت را برای والدین برجسته می‌کند تا در هنگام افزایش زمان با هم بودن در خانه ، رفتار و احساسات یکدیگر را بهتر هماهنگ کنند.
این مطالعه با همکاری محققان آمریکایی و ایتالیایی، از پرسشنامه ای برای ارزیابی پویایی والدین قبل از قرار دادن زوج ها در معرض صداهای نوزاد و بزرگسال در محیط های مختلف استفاده کرد. این تحقیق که در ماه می 2020 در Nature Scientific Reports منتشر شد، نشان می‌دهد که حضور فیزیکی یکی از والدین به طور قابل‌توجهی به شکل می‌دهی ذهن مادرانه (وابسته به پدر و مادر) کمک می کند.
خانم Atiqah Azhari ، نویسنده اول مطالعه و دانشجوی دکترا در NTU، سهم این تحقیق را در درک اینکه چگونه حضور فیزیکی شریک زندگی بر ذهن مادرانه تأثیر می‌گذارد، تأکید کرد. این مطالعه پیشنهاد می‌کند که تحقیقات آینده باید بررسی کند که چگونه هماهنگی مغز در موقعیت‌های هیجانی مثبت و منفی بر رفتارهای مراقبتی هماهنگ تأثیر می‌گذارد.
نویسنده اول منگیو لیم، مسئول پروژه در آزمایشگاه علوم اعصاب اجتماعی و عاطفی NTU، بر اهمیت کار تیمی، ارتباط و اعتماد بین همسران در تربیت فرزند تاکید کرد. یافته‌ها با تأکید بر والدین به‌عنوان یک مسئولیت مشترک، کسانی را که استرس والدین را تجربه می‌کنند، آگاه می‌سازد. این مطالعه بر اساس تحقیقات قبلی اسپوزیتو در مورد تأثیرات استرس والدین بر مغز مادران و فرزندانشان است.
نوشته های مرتبط