افراد در واقعیت مجازی نسبت به دنیای واقعی، تفکر و رفتار متفاوتی دارند.

واقعیت مجازی (VR) می‌تواند به طور قابل توجهی مشابه دنیای واقعی باشد، اما تحقیق جدید دانشگاه بریتیش کلمبیا (UBC) اختلاف بسیاری میان چگونگی پاسخ روانشناختی افراد در VR و دنیای واقعی یافت.

آلن کینگ استون، استاد دانشکده روانشناسی دانشگاه UBC و نویسنده ارشد این مقاله بیان کرد:« مردم انتظار دارند تجربه‌های VR، دنیای حقیقی را منعکس کند و بنابراین شکل مشابهی از تفکر و رفتار را برانگیزاند. این مطالعه نشان داد که تفاوت بزرگی میان بودن در دنیای واقعی و دنیای VR وجود دارد.»

این مطالعه از واقعیت مجازی برای آزمودن عوامل موثر بر خمیازه کشیدن و با تمرکز ویژه بر خمیازه‌ی مسری استفاده کرد. خمیازه‌ی مسری یک پدیده‌ی مستندسازی شده است که طی آن انسان و برخی از حیوانات پس از تشخیص خمیازه در اطرافشان، به طور غیر ارادی خمیازه می‌کشند. تحقیقات نشان داد "حضور اجتماعی" خمیازه مسری را بازداری می‌کند. افراد هنگامی که بدانند تماشا می‌شوند، کمتر خمیازه می‌کشند یا حداقل در برابر این تمایل مقاومت می‌کنند. این می‌تواند به علت شرم‌آور بودن خمیازه کشیدن در موقعیت‌های اجتماعی، یا ادراک آن به عنوان نشانه‌ای از خستگی یا بی ادبی در بسیاری از فرهنگ‌ها باشد.

تیم محققان UBC، به همراه اندریو گال آپ از دانشگاه نیویورک، تلاش کردند تا خمیازه مسری را در محیط VR طراحی کنند. آن‌ها از آزمودنی‌ها خواستند هدست‌هایی را بر سرشان قرار دهند، سپس آن‌ها را در معرض ویدئوهایی از افرادی که خمیازه می‌کشند، قرار دادند. در این شرایط نرخ خمیازه مسری ۳۸ درصد بود. و نرخ آن در زندگی واقعی ۶۰-۳۰ درصد است. هنگامی که محققان از «حضور اجتماعی» در محیط VR استفاده کردند، از تاثیر بسیار کمی که بر خمیازه افراد داشت، شگفت زده شدند. افراد حتی زمانی که توسط یک فرد مجازی آواتاری یا وب کم مجازی تماشا می‌شدند، به همان میزان خمیازه کشیدند. این امر یک تناقض جالب بود: محرکی که خمیازه مسری را در دنیای واقعی برانگیخته می‌کند، در دنیای مجازی نیز به همین صورت عمل می‌کند، اما محرکی که در دنیای واقعی خمیازه را بازداری می‌کند، در دنیای مجازی به این صورت عمل نمی‌کند.

حضور اشخاص حقیقی در اتاق آزمون نسبت به هرچه در محیط VR تاثیر قابل توجه‌تری داشت. حتی اگر افراد نمی‌توانستند همراهشان را ببینند یا صدایش را بشنوند، دانستن این که محقق حضور دارد برای کاهش خمیازه کشیدن کافی بود. به نظر می‌رسد نشانه‌های اجتماعی در دنیای واقعی بر همان نشانه‌ها در واقعیت مجازی غلبه دارند و جایگزین آن‌‌ها می‌شوند. واقعیت مجازی یک ابزار تحقیقاتی در روانشناسی و دیگر حوزه‌ها است، اما این تحقیقات نشان می‌دهد، محققان باید بر محدودیت‌های آن غلبه کنند.

کینگ استون بیان کرد:«استفاده از VR برای آزمون این امر که مردم در دنیای واقعی چگونه فکر و رفتار می‌کنند، ممکن است به نتیجه گیری‌هایی منجر شود که از اساس اشتباه است. این برای افرادی که امیدوارند با استفاده از VR پیش بینی‌های دقیقی در رابطه با رفتار آینده داشته باشند، تاثیر عمیقی خواهد داشت. برای مثال، پیش بینی رفتار عابران پیاده هنگام قدم زدن در کنار وسایل نقلیه بدون سرنشین، یا تصمیم گیری خلبانان در موقعیت‌های اضطراری. تجربه‌های VR احتمالا نماینده‌های ضعیفی برای دنیای واقعی هستند. اگر شکاف میان VR و دنیای واقعی از بین برود، محققان قادر خواهند بود ارتباط میان مغز، رفتار، و تجربه انسان در دنیای واقعی و واقعیت تغییر یافته‌ در طول زمان و مکان را مورد آزمون قرار دهند».

منبع: Science Daily

مترجم: مبینا ترابی، مسئول اخبار شاخه دانشجویی نقشه برداری مغز