نقشه برداری از شبکه‌های مغزی، توزیع کاهش ضخامت کورتکس را در مغز روشن می‌کند

با توجه به نتایج پژهشی جدید که در ژورنال American Journal of Psychiatry منتشر شده است، شبکه‌های ارتباطات کورتکس ممکن است بتواند توزیع حجمی بی قاعده‌ی کاهش ضخامت کورتکس در بیماران مبتلا به اسکیزوفرنی را توضیح دهد.

محققان داده‌های حاصل از سه گروه اسکیزوفرنی را با گروه کنترل (سالم) مقایسه کردند تا گستره و مکان کاهش ضخامت کورتکس را مشخص کنند. همچنین این نکته که آیا ارتباطات کورتکس-کورتکس ( Cortico-Cortical) می‌توانند توزیع حجمی کاهش ضخامت کورتکس در مغز را توضیح دهند یا خیر، نیز از مسائلی بود که محققان به دنبال پاسخ دادن به آن بودند.

شرکت کنندگان حاضر در این مطالعه، شامل 70 بیمار مبتلا به اپیزود اول روان پریشی (19 بیمار اسکیزوفرنی، 38 بیمار مبتلا به اختلال اسکیزوفرنیفرم، و 13 بیمار مبتلا به اختلال اسکیزوافکتیو)، 153 بیمار مبتلا به اسکیزوفرنی مزمن و 47 بیمار با اسکیزوفرنی مقاوم به درمان می‌شدند. همچنین گروه طبیعی کنترل نیز به ترتیب شامل 57، 168، و 54 فرد سالم بود. داده‌های حاصل از تصویربرداری عصبی از همه بیماران گرفته شد.

در مقایسه با گروه کنترل، 34، 79، و 106 ناحیه از مغز نشان دهنده‌ی کاهش قابل ملاحظه‌ی ضخامت کورتکس، به ترتیب در بیماران اپیزود اول روان پریشی، اسکیزوفرنی مزمن و اسکیزوفرنی مقاوم به درمان، بوده‌اند. هیچ کدام از این سه گروه بیماران نشانه‌ای از افزایش ضخامت کورتکس از خود بروز ندادند. درون گروه‌های اسکیزوفرنی مزمن و مقاوم به درمان، بیشترین شدت کاهش ضخامت کورتکس در لوب‌های فرونتال و تمپورال و کورتکس سینگولیت و اینسولا دیده شد، در حالی که نواحی خلفی شواهدی از کاهش ضخامت در گروه مقاوم به درمان از خود بروز دادند.

محققان سپس از روش‌های آزمونی جایگشتی برای اثبات این نکته که آیا کواریانس ساختاری در نواحی کاهش ضخامت افزایش یافته یا خیر استفاده کردند. در هر کدام از سه گروه، در نواحی کاهش ضخامت کورتکس، کواریانس ساختاری به طور قابل ملاحظه‌ی افزایش یافته بود، مستقل از اینکه آیا این کواریانس در بیماران یا گروه کنترل اندازه گرفته شده باشد. به بیان دیگر، محققان به این نکته اشاره کردند که نواحی کورتیکال مستعد در کاهش ضخامت در اسکیزوفرنی، به طور قوی‌تری به یکدیگر ارتباط داشته‌اند تا نواحی که به طور تصادفی انتخاب شده‌اند. این مورد چه در افراد سالم، و چه در بیماران صادق است.

تحلیل‌های تکمیلی نشان می‌دهد که 81 ناحیه کاهش ضخامت قابل ملاحظه‌ای، حداقل در دو گروه از سه گروه کلی داشته‌اند، به طوری که میزان هم پوشانی بین آن‌ها تصادفی نبوده است. کواریانس ساختاری همچنین به طور قابل ملاحظه‌ای در این 81 ناحیه، چه در بیماران و چه در گروه کنترل، به طور قابل ملاحظه‌ای افزایش یافته بود، که با داده‌های گرفته شده در آزمایشات اولیه همخوانی دارد.

یکی از محدودیت‌های آزمایش که ارزش بیان شدن دارد، طراحی مقطع عرضی (cross-sectional) این آزمون بوده است، این داده‌ها باید در نمونه‌های طولی نیز تایید شوند. علاوه بر این، محققان به این نکته نیز توجه کردند که کاهش ضخامت کورتکس ممکن است نتیجه‌ی تغییراتی در ویژگی‌های ریزساختاری بافت مغزی بوده باشد. به دلیل استفاده از اسکنرهای مختلف، داده‌های MRI در سراسر گروه‌ها برای آنالیز، ترکیب نشدند.

محققان این مطالعه نتیجه گرفتند که " معماری شبکه مغزی می‌تواند توزیع نامنظم کاهش ضخامت کورتکس در بیماران اسکیزوفرنی را تشریح کند. این یافته‌ها، در سه گروه مشخص و مجزا از بیماران اسکیزوفرنی تکرار شده، و نشان می‌دهد که این اثر کاملا محکم بوده و به مرحله‌ی پیشرفت بیماری مرتبط نیست."

منبع: psychiatryadvisor.com