سازمان بهداشت جهانی مشکل کم‌شنوایی را یک چالش جهانی سلامت عمومی به شمار می آورد. حدود 1.5 میلیارد تن در سراسر جهان به درجاتی از کم شنوایی مبتلا هستند که انتظار می رود این تعداد تا سال 2050 به 2.5 میلیارد افزایش یابد. 430 میلیون تن (فرد) که از کم‌شنوایی شدید رنج می برند نیاز به درمان دارند، در حالی که فقط حدود 17 درصد آنها تحت درمان قرار گرفته‌اند. حتی آن‌هایی که برای اولین بار متوجه مشکل خود می‌شوند و تقریباً 7 تا 10 سال منتظر می‌مانند تا درمان شوند و سمعک دریافت کنند، از آن استفاده نمی‌‌کنند.
وقتی متخصص گوش پرسید «چند وقت یک بار از سمعک خود استفاده می کنید؟ و پاسخ دادم «هر وقت قرار ملاقات داشته باشم. من در محیط آرامی زندگی می‌کنم و به سرو صدا (نویز) حساسیت دارم» او نگران شد. نمی‌توانستم کلمات مشابهی چون «چوبwood/» و «هودhood/» را از هم تشخیص دهم و نویز محیط (سروصدای محیطی) توانایی درک گفتار مرا مختل می‌کرد. بعد از 30 سال زدن و در آوردن سمعک، شنوایی من بدتر شد.
عدم تحریک به مرور زمان شنوایی را بدتر می کند، مخصوصاً بر توانایی شناختی تأثیر دارد و خطر زوال عقل را افزایش می دهد. مسئله فقط صدا نیست. اما کم شنوایی فقط به بلندی صدا مرتبط نیست. در حالی که گوش‌ها امواج صوتی را می‌گیرند و آنها را به سیگنال‌های الکتریکی تبدیل می‌کنند، حس شنوایی شما تنها زمانی فعال می‌شود که مغز آن سیگنال‌ها را به صدا تفسیر کند.
بار مغزی ناشی از کم شنوایی
جاناتان پیل، روانشناس شناختیِ دپارتمان گوش و حلق و بینی (دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس) اظهار کرد: «شواهد قانع کننده‌ای وجود دارد که نشان می دهد اگر نمی توانید خوب بشنوید، مغز شما [برای درک صدا و زبان] بیشتر و سخت‌تر کار می‌کند». هنگامی که افراد مبتلا به اختلال شنوایی در محیطی باشند که نویز زیاد باشد و بلندگوهای متعدد در آن محیط قرار گرفته باشد، و یا در صورت رویارویی با گفتار سریع یا جملات پیچیده، برای شنیدن باید تقلا کنند. این بار اضافی ذهنی سبب استرس می شود که به شیوه های گوناگونی مانند گشاد شدن مردمک چشم، ناتوانی در به خاطر سپردن بخش هایی از مکالمات، یا پاسخ نادرست، خود را نشان می دهد. گاهی ممکن است این نوع استرس با زوال شناختی در افراد مسن اشتباه گرفته شود.
نوشته های مرتبط