هنگامی که سلول‌های "زامبی" از مغز موش‌های چاق خارج می‌شود، اضطرابشان از بین می‌رود
پژوهشگران کلینیک مایو و همکارانشان، نشان داده‌اند که در موش‌ها، چاقی باعث افزایش سطح سلول‌های "زامبی" یا سالخورده (سلول‌هایی که تقسیم نمی‌شوند) در مغز می‌شود، و این سلول‌ها، به نوبه‌ی خود، با اضطراب مرتبط هستند.
پژوهشگران کلینیک مایو و همکارانشان، نشان داده‌اند که در موش‌ها، چاقی باعث افزایش سطح سلول‌های "زامبی" یا سالخورده (سلول‌هایی که تقسیم نمی‌شوند) در مغز می‌شود، و این سلول‌ها، به نوبه‌ی خود، با اضطراب مرتبط هستند. هنگامی که از داروهای سنولیتیک برای از بین بردن این سلول‌ها استفاده می‌شود، رفتار اضطرابی در موش‌ها از بین می‌رود. این یافته‌ها در ژورنال Cell Metabolism منتشر شده‌اند.
سلول‌های سالخورده – زامبی – سلول‌هایی هستند که در حالت نیمه بیدار قرار گرفته، در یک ناحیه‌ی خاص از بدن باقی می‌مانند، و با این کار، به عملکرد بافت‌ها و اندام‌ها آسیب می‌رسانند. پژوهش‌ها نشان داده که این سلول‌ها به نوعی در فرآیند پیری، پوکی استخوان، دیابت، و ضعف عضلانی نیز دخیل هستند. در این مورد، پژوهشگران می‌دانستند که چاقی، چه در انسان‌ها و چه در موش‌ها، به افزایش اضطراب و دیگر مشکلات احساسی، مرتبط است. با این حال، جزئیات این ارتباط نامشخص است.
تیم تحقیقاتی ، با استفاده از موش‌های معمولی، و موش‌هایی که به لحاظ ژنتیکی تغییر داده شده بودند، مشخص کردند که موش‌های تحت مطالعه، چربی بیشتری در نواحی مغزی که کنترل کننده‌ی اضطراب هستند، تولید می‌کنند، و همین امر باعث شده که در آن‌ها افزایش قابل ملاحظه‌ای در تعداد سلول‌های سالخورده ایجاد شود. از بین بردن این سلول‌ها با استفاده از داروهای سنولیتیک در دو موش، به پایان رفتارهای اضطرابی، از بین رفتن سلول‌های چربی در مغز، و نوروژنز (عصب زایی) در مغز ( ادامه‌ی فرآیند نرمال رشد سلول‌های عصبی) منجر شده است.
چگونه می‌توان فهمید که یک موش دچار اضطراب شده است؟ تعدادی آزمون – که کاملا آزموده شده و معتبر هستند- برای این کار مورد استفاده قرار می‌گیرند. موشی که دچار اضطراب باشد، معمولا مایل است از فضاهای باز در محیطش دوری کند، و تنها در کنار دیواره‌های خارجی محیط زندگی‌اش حرکت می‌کند. علاوه بر این، موش‌های مضطرب در مسیرهای مارپیچ رفتار متفاوتی از خود نشان می‌دهند، در مسیریابی ضعیف و با شک عمل می‌کنند و اغلب آزمون را به پایان نمی‌رسانند. بعد از برداشتن سلول‌های زامبی، اگرچه موش‌ها همچنان دچار چاقی بودند، ولی عملکرد بسیار بهتری داشتد.
نویسندگان این مقاله می‌گویند: داده‌های ما نشان دهندهی یک حلقه‌ی ارتباطی بین چاقی، سلول‌های سالخورده، و رفتارهای اضطرابی است، و شواهد مهمی برای پشتیبانی از پتانسیل بالقوه‌ی تجویز داروهای سنولیتیک برای درمان رفتارهای اضطرابی مرتبط با چاقی، رو کرده است. چرا که نشان می‌دهد آزمایش‌های بالینی این رویکرد را تایید می‌کنند.
آن‌ها می‌گویند، آزمایشات بالینی بیشتری نیاز است تا مشخص شود چه نوع سلول سالخورده‌ای در این حوزه دخیل بوده و مکانیزم عمل آن بهتر تعریف شود.
نوشته های مرتبط