ورزش پا برای سلامت سیستم عصبی حیاتی است

مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد که سلامت سیستم عصبی همان اندازه که به دستورالعمل‌های ارسالی از مغز به عضلات وابسته است، به سیگنال‌های ارسال شده از عضلات بزرگ پاها به مغز نیز مرتبط است. این مطالعه پزشکی سیستم عصبی و مغز را به صورت اساسی تغییر می‌دهد، و به پزشکان سرنخ‌هایی از اینکه چرا افراد دچار بیماری‌های عصبی‌حرکتی، با محدود شدن حرکاتشان به سرعت روند نزولی در پیش می‌گیرند ارائه می‌کند؛ از جمله‌ی این بیماری‌ها می‌توان به اسکلروزیس چندگانه وآتروفی عضلانی‌نخاعی اشاره کرد.

این مطالعه از این ایده پشتیبانی می‌کند که افرادی که توانایی انجام تمرین‌های تحملِ وزن را ندارند، نه تنها از جرم عضلانی‌شان کاسته می‌شود، بلکه شیمی بدنشان در سطح سلولی نیز تغییر می‌کند و حتی سیستم عصبی‌شان هم تحت اثرات منفی قرار می‌گیرد. منظور از تمرین‌های تحمل وزن این است که فرد روی پاهای خود ایستاده، و عضلات و استخوان‌ها درگیر فعالیت خلاف جاذبه هستند.

این مطالعه شامل منع استفاده‌ی موش‌ها از پاهای عقبی‌شان برای 28 روز بود، در حالی که استفاده از پاهای جلو بلامانع بوده است. در انتهای مطالعه، محققان قسمت خاصی از مغز موش‌ها – به نام زیر بطن مغزی (subventricular zone)– را مورد آزمایش قرار دادند. این ناحیه در بسیاری از پستانداران مسئول حفظ سلامت سلول‌های عصبی و جایی است که سلول‌های بنیادی عصبی نورون‌های جدید تولید می‌کنند.

محدود کردن فعالیت‌های جسمی باعث شد تعداد سلول‌های بنیادی در مقایسه با گروه کنترل که اجازه داشتند آزادانه حرکت کنند،70 درصد کاهش پیدا کند. علاوه بر این، هنگامی که فعالیت‌ها به طور شدیدی کاهش پیدا کرد، هم نورون‌ها و هم الیگودندروسیت‌ها – سلول‌های اختصاصی برای پشتیبانی و عایق کردن سلول‌های عصبی – به طور کامل بالغ نمی‌شدند.

این تحقیق نشان می‌دهد که استفاده از پاها، مخصوصا در تمارین تحمل وزن، سیگنال‌هایی به مغز می‌فرستد که برای تولید سلول‌های عصبی سالم لازم بوده، و برای سیستم عصبی و مغز حیاتی هستند. کاهش فعالیت فیزیکی، بدن را در تولید سلول‌های عصبی جدید با مشکل مواجه می‌کند.

محققان همچنین با آنالیز سلول‌ها دریافتند که محدود کردن فعالیت بدنی باعث کاهش اکسیژن در بدن می‌شود، همین امر باعث ایجاد یک محیط بی‌هوازی شده و متابولیسم را تغییر می‌دهد. همچنین به نظر می‌رسد کاهش فعالیت بدنی روی دو ژن نیز اثر می‌گذارد، یکی از آن‌ها – CDK5Rap1 – برای سلامت میتوکندری‌ها بسیار حیاتی است.

این مطالعه نقش حیاتی تحرک را اثبات کرده و گستره‌ی وسیعی از کاربردهای بالقوه را به ما ارائه می‌کند.