نوسانات خودانگیخته مغز بر ریسک پذیری تاثیرگذارند

مطالعه‌ای جدید در UCL نشان داد که نوسانات دقیقه به دقیقه فعالیت مغز انسان، با تغییرات سطح دوپامین ارتباط دارد که بر تصمیمات ریسک پذیرانه تاثیرگذار است.

این یافته‌ها که درمجله‌ی Proceedings National Academy of Science منتشر شد، می‌تواند توضیح دهد چرا انسان‌ها متناقض و گاهی غیرمنطقی هستند.

یکی از نویسندگان مطالعه گفته است:‌ برای مدتی طولانی متخصصان تلاش کرد‌ه‌اند توضیح دهند که چرا مردم انقدر دمدمی مزاج هستند؛ یک روز تصمیمی گرفته و روز بعد تصمیمی برخلاف تصمیم قبلی خود می‌گیرند. می‌دانیم که مغز همواره فعال است، حتی زمانی که کاری انجام نمی‌دهیم. ما تلاش کردیم بدانیم آیا این فعالیت زمینه‌ای بر تصمیم گیری‌هایمان تاثیرگذار است یا خیر. به نظر می‌رسد که رفتار متناقضمان تا حدودی توسط آن چه مغزمان در مواقعی که فعالیتی نداریم انجام می‌دهد، توضیح داده می‌شود.

محققان افراد را در حالت استراحت (زمانی که بیدارند ولی کاری انجام نمی‌دهند) مورد بررسی قرار دادند. مغز انسان در حالت استراحت فعال باقی می‌ماند، همراه با نوسانات قدرتمند فعالی که همچنان غیرقابل توضیح باقی مانده‌اند.

در این مطالعه، ۴۳ نفر آزمون گمبلینگ را درحالی که در یک اسکنر MRI قرار داشتند، کامل کردند. از آن‌ها خواسته شد میان گزینه ایمن (دریافت مبلغ کمی پول) و گزینه ریسکی (شرط بندی برای دریافت مبلغ بیشتری پول) یکی را انتخاب کنند. واضح است که اگر آن‌‌ها گزینه ریسکی را انتخاب می‌کردند و می‌باختند، نمی‌توانستند پولی دریافت کنند.

محققان فعالیت دوپامینرژیک مغز میانی (بخشی از مغز انسان که بیشترین نورون‌های دوپامینرژیک را شامل می‌شود) را مورد بررسی قرار دادند. دوپامین نوعی انتقال دهنده عصبی است که در تصمیم گیری ریسک پذیرانه نقش دارد. از شرکت کنندگان خواسته شد هم در زمان فعالیت بالا و هم در زمان فعالیت پایین این ناحیه مغز، میان گزینه ایمن و ریسکی تصمیم گیری کنند.

محققان مرکز تحقیقاتی روانپزشکی و سالخوردگی محاسباتی ماکس پلانک UCL و مرکز تصویربرداری عصبی UCL متوجه شدند که پیش از ارائه این گزینه‌ها به شرکت کنندگان، زمانی که این ناحیه مغز فعالیت کمی داشت نسبت به زمانی که این ناحیه مغزی در آن‌ها فعالیت بالایی داشت، با احتمال بیشتری گزینه ریسکی را انتخاب می‌کردند (درحالی که بدون فعالیت در اسکنر قرار داشتند).

محققان با اندازه گیری تاثیر این نوسانات مغزی، بیان کردند که میزان تاثیرگذاری آن‌ها با دیگر عوامل شناخته شده‌ای که بر رفتار ریسک پذیرانه تاثیر می‌گذارند مانند داروهایی که بر انتقال دهنده دوپامین اثر می‌گذارند و معمولا توسط افراد مبتلا به بیماری پارکینسون مورد استفاده قرار می‌گیرند، قابل مقایسه است. همچنین این اثر مشابه پیری است؛ جوان بودن در مقایسه با مسن بودن با ریسک پذیری بیشتری همراه است.

دکتر راب روتلج، نویسنده ارشد این مطالعه توضیح داد: «ممکن است مغزمان تکامل یافته باشد تا در مناطقی از مغز که در تصمیم گیری نقش دارند، دارای نوسانات خودانگیخته باشد چون این فرایند ما را غیرقابل پیش بینی‌‌تر می‌سازد و از این طریق بهتر می‌توانیم بر دنیای درحال تغییر چیره شویم».

محققان به تحقیقاتشان با هدف کشف تاثیرات دیگر این تغییر فعالیت زمینه‌ای مغز و امکان مرتبط بودن آن به دیگر شرایط پزشکی ادامه می‌دهند. در صورت مرتبط بودن این نوسانات به دیگر شرایط پزشکی، ممکن است یافته‌ها درنهایت به غنی کردن رویکردهای درمانی به عنوان مثال، برای شرط بندی آسیب شناختی بینجامند.

بنجامین چو، دانشجوی Ph.D. و نویسنده اول این مطالعه گفت:«یافته‌های ما بر اهمیت زمان در تصمیم گیری تاکید می‌کند، چراکه اگر فقط چند دقیقه صبر کنید ممکن است تصمیم دیگری بگیرید».

منبع: Medicalxpress