رخدادی فراگیر در مغز، هنگام پردازش داستان‌ها به هر زبانی

پژوهش‌های جدید توسط دانشمندان دانشگاه USC نشان می‌دهد که خواندن داستان‌ها فارغ از زبان و فرهنگ، یک تجربه‌ی فراگیر در مغز ایجاد می‌کند، که باعث می‌شود افراد با یکدیگر احساس صمیمیت و یک دلی بیشتری پیدا کنند.

برای اولین بار در علوم اعصاب، محققان داستان‌هایی را به سه زبان انگلیسی ، فارسی و چینی ماندارین برای افراد آزمون پخش کرده، و هنگامی‌که افراد متوجه معانی خاصی در داستان می‌شدند، با استفاده از سیستم تصویربرداری تشدید مغناطیسی عملکردی(fMRI)توانستند الگوهایی از فعالیت مغزی را نقشه برداری کنند.

این مطالعه نشان می‌دهد که قرار گرفتن در معرض داستان سرایی می‌تواند باعث ایجاد احساس یکدلی و خودآگاهی بیشتر شود، فارغ ازاین که افراد دارای چه زبان و فرهنگی باشند.

به گفته ی مرتضی دهقانی، نویسنده ی ارشد این پژوهش و محقق انستیتوی ذهن و خلاقیت در USC : " حتی با درنظر گرفتن تفات‌های بنیادی در زبان، که می‌تواند از جهت‌های مختلف خوانده شده یا به طور کامل الفبای متفاوتی داشته باشد، هنگام بیان این داستان‌ها، رخدادی فراگیر در مغز همه‌ی افراد اتفاق می‌افتد".

مرتضی دهقانی همچنین استادیارِ روانشناسی USC و استادیار علوم کامپیوتر دانشکده‌ی مهندسی USC می‌باشد.

این مقاله به تازگی در مجله‌ی Human Brain Mapping منتشر شده است.

محققان با استفاده از نرم افزاری که در انستیتو فناوری‌های خلاقانه USC توسعه پیدا کرده بود، بیش از 20 میلیون داستان شخصی که در وبلاگ‌ها قرار گرفته بود را بررسی کردند. سپس از بین این پست‌ها به 40 داستان که درباره مسائل شخصی مانند طلاق یا دروغ گویی بود، رسیدند. سپس این داستان‌ها را به ماندارین و فارسی نیز ترجمه کردند. این داستان‌ها توسط 90 فرد فارسی زبان، چینی و آمریکایی به زبان مادری شان خوانده شده، و همزمان با استفاده از MRI از مغزشان تصویربرداری شد. همچنین در حین اسکن، از شرکت کنندگان سؤالاتی عمومی‌ درباره‌ی داستان‌ها نیز پرسیده می‌شد.

با استفاده از یادگیری ماشینی و تکنیک‌های تحلیل متون، و یک آنالیز شامل 44 میلیارد طبقه بندی مختلف، محققان توانستند داده‌های اسکن مغزی را مهندسی معکوس کرده، و ازین طریق به داستانی که شرکت کننده در حال مطالعه آن بود دست پیدا کنند. در حقیقت محققان توانستند ذهن افراد را هنگامی‌که مشغول مطالعه بودند، بخوانند.

مغز استراحت نمی‌کند!

در مورد هر زبان، خوانده هر داستان منجر به ایجاد الگوهایی خاص از فعالیت مغزی می‌شد که در شبکه‌ی پیش فرض مغز ( Default mode network) قرار می‌گرفتند. این شکبه قسمت‌های متصل مغزی را مانند کورتکس پیش قدامی‌میانی، کورتکس چسبیده ی پشتی، لوب پاریتال پایینی و کورتکس گیجگاهی جانبی را با هم درگیر می‌کند.

پیش تر گمان بر این بود که شکبه‌ی پیش ‌فرض مغزی، یک اتوپایلوت مغزی در هنگام استراحت باشد و تنها هنگامی‌ فعالیتی از آن بروز میکرد که مغز مستقیماً درگیر یک فکر مشخص خارجی نبوده است. تحقیقات بعدی، مانند همین تحقیق، پیشنهاد می‌کنند که شکبه‌ی پیش ‌فرض مغزی در حقیقت پشت پرده‌ی فعالیت مغزی است طوری که مغز ظاهراً در استراحت قرار دارد وسعی می‌کند معانی داستان‌ها را درک کرده و به عنوان یک فعالیت بازیابی خاطرات مربوط به زندگی شخصی خود ایفای نقش می‌کند و آن قسمت از ادراک ما که مربوط به گذشته، آینده، خودمان و روابطمان با دیگران است را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

به گفته ی جوناس کاپلان، محقق انستیتو مغز و خلاقیت و استادیار روانشناسی در USC : " یکی از بزرگترین اسرار علوم اعصاب این است که ما چگونه معانی مختلف عالم را درک می‌کنیم. داستان‌ها در وجود همه‌ی ما ریشه داشته و به ما کمک می‌کنند که این معانی را خلق کنیم."

منبع : www.sciencedaily.com

برای مطالعه‌ی مقاله تحت عنوان « Decoding the neural representation of story meanings across languages. » می‌توانید از لینک زیر استفاده کنید:

DOI: 10.1002/hbm.23814