شبکه مغزی، دوست داشتنی بودن ربات‌ها را ارزیابی می‌کند!

دستیاران اجتماعی با گذشت زمان، به سرعت در بخش‌های مختلف زندگی انسان‌ها متداول می‌شوند. اگرچه، مکانیزم‌های نورونی زیربنای پاسخ انسان به این همکاران اجتماعی جدید و مصنوعی همچنان ناشناخته باقی مانده است. فرضیه دره اسرار آمیز (UV) پیش بینی می‌کند که انسان‌ها دستیارانی را که شبیه انسان هستند ترجیح می‌دهند، اما اگر بسیار شبیه انسان شوند آن‌ها را نمی‌پذیرند، که این عکس العمل، واکنش UV نامیده می‌شود.

براساس مطالعه جدیدی که در مجله Neuroscience منتشر شد، محققان شبکه‌ای از مناطق مغزی را مشخص کردند که با یکدیگر کار می‌کنند تا تشخیص دهند آیا یک ربات همکار اجتماعی مناسبی است یا خیر.

محققین با استفاده از تصویربرداری تشدید مغناطیسی عملکردی (fMRI) فعالیت مغز در نواحی قشر پیش پیشانی (PFC) و آمیگدال را هنگامی که شرکت کنندگان تصاویر ربات‌ها را براساس دوست داشتنی بودن، آشنا بودن و شبیه انسان بودن نمره گذاری می‌کردند، ارزیابی کردند. پیغام‌های مجزای آمیگدال طرد شدن دستیاران اجتماعی را پیش بینی می‌کرد. همچنین شرکت کنندگان بیان کردند که ترجیح می‌دهند از کدام ربات هدیه دریافت کنند که این امر نشان دهنده ارزش اجتماعی آن‌هاست.

شرکت کنندگان ربات‌های واقعی‌تر را ترجیح دادند، اما از آن‌هایی که بسیار شبیه انسان بودند ازجمله انسان‌هایی که به طور مصنوعی تغییر یافته بودند، بیزار بودند. فعالیت قشر درونی شکمی پیش پیشانی (VMPFC) از الگوی یکسانی پیروی کرد، فعالیت این ناحیه در پاسخ به ربات‌های واقعی‌تر افزایش یافت و در ارتباط با آن‌هایی که بسیار واقعی بودند، افت فعالیت چشمگیری داشت. محققان نتیجه گرفتند که هر کدام از چندین نواحی مغزی نقش ویژه‌ای در ارزیابی تصاویر دارند به طور مثال ناحیه VMPFC در یک عملکرد غیرخطی دوست داشتنی بودن ربات را پیغام می‌داد و ناحیه درونی پشتی قشر پیش پیشانی (DMPFC) به همراه فوزیفورم جایروس بر تمایز میان انسان و غیر انسان تاکید داشت، و درنهایت ترکیب تمامی این پیغام‌ها عملکرد ارزیابی VMPFC را مشخص می‌کرد.

این داده‌ها نشان می‌دهند که واکنش انسان به دستیاران اجتماعی مصنوعی تحت تاثیر مکانیزم‌های نورونی که یک ارزیابی انتخابی و غیر خطی در پاسخ به ترکیبی از ویژگی‌های مختلف (شبیه انسان بودن در دستیاران غیر انسانی) ایجاد می‌کند، قرار دارد. این بازنمایی مستقیم از الگوی روانشناختی در مغز، بینشی را برای فهم چگونگی و پاسخ افراد به همکاران اجتماعی مصنوعی و ارزیابی آن‌ها فراهم می‌کند. همچنین ممکن است این نتایج برای ارزیابی همکاران اجتماعی از نوع انسان به کار برده شوند.

منبع: Science Daily

مترجم: مبینا ترابی، مسئول کارگروه خبرنامه‌ی شاخه دانشجویی نقشه برداری مغز