الگوهای منحصربه‌فردی از ارتباطات عصبی در مغزهای کودکان مبتلا به اوتیسم یافته شده است
به مغز به عنوان یک مرکز ترابرد پیچیده فکر کنید؛ جایی که رفت و آمد‌های عصبی، هنگام پردازش چیزی به سادگی خنده‌ی مادر، برای ایجاد ارتباطات به هر مسیری منحرف می‌شوند.
به مغز به عنوان یک مرکز ترابرد پیچیده فکر کنید؛ جایی که رفت و آمد‌های عصبی، هنگام پردازش چیزی به سادگی خنده‌ی مادر، برای ایجاد ارتباطات به هر مسیری منحرف می‌شوند. حالا همان مرکز {مغز} را در یک کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم (ASD) در نظر بگیرید. بخش‌های مختلف مغز همزمان با یکدیگر صحبت می‌کنند یا با هم کار می‌کنند، این ترافیک – ارتباط بین مناطق مختلف مغز- بدون هیچ علت روشنی، ناگهان منحرف و از مدار خارج می‌شود.
یک گروه از محققان دانشگاه ایالتی سندیهگو، که در حال مطالعه‌ی تصاویر MRI مغز کودکان دانش‌آموز هستند، الگوهای منحصر به فردی از تعاملات مغزی، شامل آمیگدال را که ناحیه مسئول پردازش اجتماعی در مغز است، پیدا کرده‌اند. در کودکان مبتلا به اختلال طیف اوتیسم، در مقایسه با کودکان عادی با سن مشابه، ارتباط آمیگدال با قسمت‌هایی از مغز ضعیف‌تر شده و یا با قسمت‌های دیگری قوی‌تر.
ناحیه‌ای از مغز که ارتباط آن با آمیگدال تفاوت چشم‌گیری نشان می‌دهد، قشر پس‌سری است که در پشت مغز قرار گرفته است. این ناحیه در کد گذاری حالت‌های چهره، زل زدن و دیگر نشانه‌های چهره، نقش دارد.
این یافته‌ها به " نشانه‌های " محتمل برای تشخیص بیولوژیکی و نه رفتاری اختلال طیف اوتیسم اشاره می‌کنند.
رهبر گروه دکتر فیشمن گفت: چنین نشانه‌هایی می‌توانند ابزاری برای تشخیص اوتیسم در کودکان دارای این اختلال تحولی باشند، اختلالی که قادر است ارتباطات اجتماعی و تعاملات را مختل کند. او گفت:" الگوهای ارتباط آمیگدال در اوتیسم بسیار منحصر به فرد هستند. چیزی که یافتیم لزوما چیزی نیست که پیش بینی می‌کردم. ما ارتباطات آمیگدال با کل مغز را اندازه گرفتیم و یافته‌ها درباره قشر بینایی مرا شگفت زده کرد.
این کار با حمایت مالی موسسه ملی بهداشت آمریکا انجام شد. نتایج بر اساس تصویربرداری از مغز 55 کودک اوتیسمی بین سنین 7 تا 17 سال در مقایسه با 55 کودک عادی با سن مشابه انجام شد. fMRI استفاده شده در تحقیق تغییرات فعالیت مغز در طول زمان – که در این تحقیق یک دوره 6 ماهه است- را اندازه گیری می‌کند و تصویری از ارتباطات در حال انجام بین مناطق مختلف مغزی موسوم به " ارتباط عملکردی " فراهم می‌کند که نشان دهنده‌ی فعالیت‌های هماهنگ شده آمیگدال با سایر مناطق مغز است.
رهبر گروه میگوید: تصاویر MRI ارتباطات ضعیف‌تری بین آمیگدال و قشر پس‌سری را نشان دادند. بعلاوه این تصاویر نشان دادند، قوی تر شدن ارتباط آمیگدال با قشر پیشانی که برای نوجوانان عادی اتفاق می‌افتد، در مبتلایان به اختلال طیف اوتیسم اصلا وجود ندارد. این عدم بلوغ متداوم میتواند به مشکلات ارتباط اجتماعی در افراد مبتلا به اختلال طیف اوتیسم که به دوران نوجوانی و اوایل جوانی رسیده اند، منجر شود. ممکن است نوعی هماهنگی مختل شده بین آمیگدال و سایر نقاط مغز وجود داشته باشد، اما هنوز نمی‌توان گفت که آیا این میتواند علت تغییرات در عملکرد اجتماعی مشاهده شده در کودکان اوتیسمی باشد یا نه؛ که تاحدی مربوط به سن کودکان است. با توجه به اینکه کودکان 10، 12 یا 14 ساله اسکن شده‌اند و تفاوت‌ها در این سن دیده شده است، ما نمی‌توانیم نتیجه گیری کنیم که نخست چه چیزی ممکن است باعث ایجاد این تفاوت‌ها شده باشد. چرا که تا آن زمان ارتباطات مغزی شکل گرفته و به طور کامل تثبیت شده‌اند.
پسایند این تحقیق، فیشمن در حال تحقیق روی کودکان نوپا و پیش دبستانی در زمان مشخص شدن اولین علائم اوتیسم است. او امیدوار است بیشتر در مورد این بداند که آیا رفتارهای اولیه در کودکان مبتلا به اوتیسم، منجر به الگوهای ارتباطی غیرعادی {در مغز} می‌شود یا علت دیگری وجود دارد.
فیشمن میگوید: به طور کلی، شناختن علت زیستی اختلال‌های طیف اوتیسم ما را "به‌تدریج قادر می‌کند" تا تصمیمات بالینی خود را در مورد تشخیص و یا پیش آگاهی از اختلال‌های طیف اوتیسم، ارتقا دهیم تا شاید هدفمندتر، با تمرکز بر مدارهای مغزی خاص و براساس سطح ارتباطات مغزی خاص مشخص شده در مغز، مداخلات مناسب‌تری را انجام دهیم.
منبع: SIENCE DAILY
مترجم: عباس یاری، دبیر کارگروه نوروسایکولوژی شاخه‌ی دانشجویی نقشه برداری مغز
نوشته های مرتبط