نشستن زیاد همان‌قدر که برای بدن ضرر دارد، برای مغز هم مضر است
اگر تا کنون به این اعتقاد نداشته‌اید که نشستن یکی از مضرترین کارها برای سلامتی است، یک مطالعه جدید می‌تواند تردید شما را برطرف کند. محققان دریافتند که نشستن تنها یک خطر برای سلامتی فیزیکی نیست، یک ریسک عصبی هم هست.
اگر تا کنون به این اعتقاد نداشته‌اید که نشستن یکی از مضرترین کارها برای سلامتی است، یک مطالعه جدید می‌تواند تردید شما را برطرف کند. محققان دریافتند که نشستن تنها یک خطر برای سلامتی فیزیکی نیست، یک ریسک عصبی هم هست. UCLA گزارش داده قسمت‌هایی از مغز که مربوط به حافظه است در کسانی که بیشتر اوقات در حالت نشسته هستند، نازک می‌شود، و حتی تمرین و ورزش زیاد هم نمی‌تواند اثرات آن را جبران کند.
تیم تحقیقاتی به رابطه‌ی بین نشستن، ورزش کردن و ضخامت لوب گیجگاهی میانی پرداخته‌اند، که در فعالیت‌های مربوط به ساخت حافظه دخیل است. داوطلبان 45 تا 75 ساله به سوالاتی مربوط به میزان میانگین نشستن در طول هفته گذشته و میزان فعالیت ورزشی به صورت کم، متوسط و شدید پاسخ دادند. یک سری اندازه‌گیری‌های فیزیکی هم انجام شد، و همه‌ی داوطلبان از نظر وجود ژن آلزایمر هم مورد آزمایش قرار گرفتند. سرانجام از مغز هر یک برای محاسبه‌ی ضخامت ناحیه‌ی مورد نظر، اسکن MRI گرفته شد.
همان طور که اشاره شد، مدت زمانی که فرد به نشستن می‌گذراند، به طور قابل ملاحظه‌ای با نازکی لوب گیجگاهی میانی و چند زیرناحیه‌ی entorhinal cortex و parahippocampal cortex و subiculum رابطه داشت. به طرز جالبی، میزان ورزش کردن افراد به ضخامت این منطقه ارتباطی نداشت، که این پیشنهاد می‌کند ورزش نمی‌تواند مضرات ناشی از نشستن زیاد را جبران کند. رابطه‌ای بین ژن آلزایمر و ضخامت منطقه مورد نظر نیز یافت نشد.
این مطالعه به دلایلی خیلی مهم است؛ ثابت شده عادات نشستن یک فاکتور پیش‌بینی کننده خطر ابتلا به آلزایمر است. در واقع تیم تحقیقاتی به این نکته اشاره می‌کند که طبق مطالعات گذشته، 13 درصد افراد مبتلا به آلزایمر، به دلیل کم تحرکی به این بیماری دچار شده‌اند و حتی کاهش 25 درصدی عادات مربوط به نشستن، می‌تواند آمار افراد مبتلا به آلزایمر در جهان را تا یک میلیون نفر کاهش دهد. مطالعات گذشته همچنین اشاره کرده‌اند که هرچه زمان نشستن بیشتر باشد، عملکرد شناختی هم کاهش می‌یابد، که می‌تواند نشان دهنده‌ی وجود تغییرات در مغز باشد. بنابراین مطالعه‌ی پیش رو به خوبی تغییرات عصب شناختی که ممکن است باعث این اتفاق باشد را ظاهر می‌کند.
همچنین پیشنهاد می‌کند کاهش زمان نشستن، می‌تواند اثر بسیار بهتری نسبت به افزایش زمان ورزش کردن داشته باشد.
چرا نشستن چنین تاثیری روی مغز می‌گذارد؟ چند مکانیزم احتمالی وجود دارد، از جمله کاهش تولید نورون‌های جدید، کاهش انعطاف، و افزایش التهاب که همه‌ی این فاکتورها با ورزش کردن بهبود پیدا می‌کنند، بنابراین جالب است که حتی ورزش کردن هم، حداقل در این مطالعه، نتوانسته اثرات نشستن را جبران کند.
منبع: forbes.com
نوشته های مرتبط